أَفَأَمِنُواْ أَن تَأْتِیَهُمْ غَاشِیَةٌ مِّنْ عذَابِ اللَّهِ أَوْ تَأْتِیَهُمُ السَّاعَةُ بَغْتَةً وَ هُمْ لَا یَشْعُرُونَ«107»
«آیا (آنها كه ایمان نمی‌آورند) از اینكه عذاب الهی آنها را در برگیرد و یا قیامت در حالی كه نمی‌دانند ناگهانی فرا رسد، در امانند؟»
1- پرهیز از خوداتكایی
هیچ كس خود را تضمین شده نپندارد. «أفآمنوا»
قهر خداوند، فراگیر است و امكان فرار نیست. «غاشیة»
2- یاد قیامت
یاد قیامت، عامل تربیت است. «تاتیَهم السّاعة»
قُلْ هَذِهِ سَبِیلِی أَدْعُواْ إِلَی اللَّهِ عَلَی بَصِیرَةٍ أَنَاْ وَ مَنِ اتَّبَعَنِی وَ سُبْحَانَ اللَّهِ وَ مَآ أَنَاْ مِنَ الْمُشْرِكِینَ«108»
«(ای پیامبر! تو نیز) بگو: این راه من است. من و هر كس پیروی‌ام كرد، با بینایی به سوی خدا دعوت می‌كنیم و خداوند (از هر شریكی) منزه است و من از مشركان نیستم.»
1- دعوت به خدا نه به خود
دعوت رهبر باید به سوی خدا باشد، نه به خود. «ادعوا الی اللَّه»
2- آگاهی دادن به مردم
مردم را چشم بسته و بدون آگاهی نباید به انجام كاری ترغیب كرد. «علی بصیرة»