وَكَأَیِّن مِّنْ ءَایَةٍ فِی السَّمَوَاتِ وَالْأَرْضِ یَمُرُّونَ عَلَیْهَا وَ هُمْ عَنْهَا مُعْرِضُونَ«105»
«و چه بسیار نشانه در آسمانها و زمین كه بر آن میگذرند، در حالی كه از آن روی گردانند.»
1- امیدواری به قدرت و لطف خدا در هر حال
گویا این آیه برای تسلّی خاطر پیامبر و هر رهبر و امام بر حقّ است كه اگر مردم به فرمان و دستور آنان بیاعتنا بودند نگران نباشند، آنان دائماً بر نشانههای قدرت وحكمت خدا در آفریدهها برخورد میكنند، ولی لحظهای نمیاندیشند. این همه زلزله، كسوف، خسوف، صاعقه، گردش ستارگان و كهكشانها و همه و همه را میبینند، ولی از آن اعراض میكنند.
2- حق پذیری
علم به تنهایی كافی نیست، حقّ پذیری نیز لازم است تا ایمان حاصل شود. «یمرّون علیها و هم عنها معرضون»
3- توجه به اینکه اعراض، از غفلت خطرناكتر است
اعراض، از غفلت خطرناكتر است. با اینكه تعداد نشانهها زیاد است «كایّن» و انسان دائماً با آنها رابطه دارد «یمرّون» امّا نه تنها فراموش میكند و نه تنها از آنها غفلت میكند، بلكه مواقعی نیز با عنایت از آنها اعراض میكند.
آیات 106 تا 111
وَمَا یُؤْمِنُ أَكْثَرُهُم بِاللَّهِ إِلَّا وَهُم مُّشْرِكُونَ«106»
«و بیشترشان به خداوند ایمان نمیآورند، جز اینكه (با او چیزی را) شریك میگیرند. (و ایمانشان خالص نیست)»