آیات 86 تا 90
قَالَ إِنَّمَآ أَشْكُواْ بَثِّی وَحُزْنِی إِلَی اللَّهِ وَأَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ«86»
«(یعقوب) گفت: من ناله (آشكار) وحزن (پنهان) خود را فقط به خدا شكایت می‌برم و از (عنایت و لطف) خداوند چیزی را می‌دانم كه شما نمی‌دانید.»
1- پرهیز از سكوت یا ناله و فریاد ناپسند
آنچه مذموم است، یا سكوتی است كه بر قلب واعصاب فشار می‌آورد و سلامت انسان را به مخاطره می‌اندازد و یا ناله و فریاد در برابر مردم است كه موقعیّت انسان را پایین می‌آورد، امّا شكایت بردن به نزد خداوند مانعی ندارد. «انّما اشكوا... الی اللَّه»
2- ژرف‌نگـری در حوادث و تلخی‌هـا
افراد ظاهربین از كنار حوادث به راحتی می‌گذرند، ولی انسان ژرف‌نگر، آثار و حوادث را تا قیامت می‌بینند. «اعلم من اللَّه ...»
یَا بَنِی اذْهَبُواْ فَتَحَسَّسُواْ مِن یُوسُفَ وَ أَخِیهِ وَ لَاتَاْیََسُواْ مِـنْ رَّوْحِ اللَّهِ إِنَّهُ لَا یَاْیَْـسُ مِـن رَّوْحِ اللَّهِ إِلَّا لْــقَوْمُ الْكَافِرُونَ«87»
«ای پسرانم (بار دیگر به مصر) بروید و از یوسف و برادرش جستجو كنید و از رحمت خداوند مأیوس نشوید، حقّ این است كه جز گروه كافران، از رحمت خداوندی مأیوس نمی‌شوند.»
1- دوری از یأس و ناامیدی
اولیای خدا، هم خود مأیوس نمی‌شوند هم دیگران را از یأس باز می‌دارند. «لاتایئسوا» براساس روایات، یأس از رحمت خدا، از گناهان كبیره است.