از مجموعه دو وصفی كه پادشاه از یوسف بیان كرد؛ «مكین ، امین» و دو صفتی كه یوسف برای خود بیان نمود؛ «حفیظ ، علیم» اوصاف كارگزاران شایسته بدست می‌آید. «مكین امین» یعنی قدرت و امانت، «حفیظ علیم» یعنی پاسداری و تخصّص.
آیات 56 تا 60
وَكَذَ لِكَ مَكَّنَّا لِیُوسُفَ فِی الْأَرْضِ یَتَبَوَّأُ مِنْهَا حَیْثُ یَشَآءُ نُصِیبُ بِرَحْمَتِنَا مَن نَّشَآءُ وَلَا نُضِیعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِینَ«56»
«و ما اینگونه به یوسف در آن سرزمین، مكنت وقدرت دادیم كه در آن هر جا كه خواهد قرار گیرد (وتصرّف كند.) ما رحمت خود را بر هركس كه بخواهیم می‌رسانیم و پاداش نیكوكاران را ضایع نمی‌گردانیم.»
وَ لَأَجْرُ الْأَخِرَةِ خَیْرٌ لِّلَّذِینَ ءَامَنُواْ وَكَانُواْ یَتَّقُونَ«57»
«و قطعاً برای كسانی كه ایمان آورده و همواره تقوی پیشه كرده‌اند، پاداش آخرت بهتر است.»
1- توجه به پاداش اخروی لذت‌‌بخش است
امكانات مادی و حكومت ظاهری برای مردان خدا لذّت‌آور نیست، آنچه برای آنان مطلوب و دوست داشتنی است آخرت است. «و لأجر الآخرة خیر»
2- توجه به اینکه قدرت از آن خداوند است
در سراسر این سوره، اراده خداوند را می‌توان با اراده و خواست مردم مقایسه كرد؛ برادرانِ یوسف اراده كردند با انداختن او در چاه و برده ساختن یوسف، او را خوار سازند، امّا عزیز مصر درباره او گفت: «اكرمی مثواه» او را گرامی بدارید.