براى خودشان مورد پذيرش است. آن ها اگر هم كار اقتصادى كنند، ولى آنچنان ارزش «خدمت» را احساس كرده اند كه ارزشى براى پول خود قائل نيستند، آن ها براى كارى كه «خدمت» است ارزش قائل هستند و خودشان را در دل خدمت، حيات مى بخشند. بنده حسرت روح زنانى را مى خورم كه خودشان را در خدمت غرق كرده اند و نه در قدرت. بنده چون معلم هستم و موضوعات را با روحيه تربيتى دنبال مى كنم، خدمت و تعليم و تربيت را بسيار با ارزش تر از آن مى دانم كه بتوان با پول آن را ارزشيابى كرد و لذا فكر مى كنم انسان با خدمتى كه در تعليم و تربيت انجام مى دهد آنچنان روح خود را اشباع مى كند كه هرگز پول نمى تواند در هيچ اندازه اى جاى آن را بگيرد.
كتابى است تحت عنوان «حق زنان» كه سه خانم دانشمند آن را نوشته اند و يكى از آن ها پنج ماه رئيس جمهور پرتقال بوده است. نويسندگان در اين كتاب مى گويند: «از كل مشكلات و مسائل، در مسئله زنان، مسئله از دست دادن چيزى و يا به دست آوردن چيز ديگرى نيست، بلكه اين مسئله به هويت او مربوط مى شود». «1» حرف اين خانم ها اين است كه نبايد بگوئيم در شرايط جديد چه به دست آورده ايم يا چه از دست داده ايم، بلكه در شرايط جديد مسئله زنان مربوط به هويت آن هاست كه از دست رفته است. به تعبير خودشان «ما الگوهاى متعالى مان را از دست داده ايم» در واقع به زبان بى زبانى دارند مى گويند ما چون بى فاطمه شده ايم به چنين روزگارى دچار شديم. خانم دوميتيلا باريوس از مبارزان كشور