با حالتى مقدس، پايدار و حاكم نباشد، در واقع خانواده معنى وجودى خود را از دست داده است و ديگر اعضاى آن از فضاى حقيقى خانواده كه همان سكنى گزيدن است، محروم گشته اند.
پيوند قدسى در خانواده، فضايى را فراهم مى آورد كه در آن فضا، چندين انسان با نام هاى پدر و مادر و فرزندان مى توانند حضور يابند و مكان هاى دورِ اطرافِ اين پيوند را نيز در برگيرند. اين پيوند، چون پل ميان دو كناره رودخانه، فضاى ميانى ارتباطها مى گردد و دورى و نزديكى انسان ها را معنى مى كند و نزديك ها و نزديك ترها ظاهر مى شوند. چنانچه قرآن مى فرمايد: «... وَ اولُوالْارْحامِ بَعْضُهُمْ اوْلي بِبَعْضٍ فِي كِتابِ اللّه» «1»
بعضى از ارحام نسبت به بعضى ديگر نزديك ترند. پس در پيوند قدسى خانواده جاى افراد و اندازه نزديكى آنها مشخص مى شود. در روايت داريم كه «رَحِم» به عنوان يك واقعيت در عالَم قيامت تعين مى يابد و مانع ورود كسانى به بهشت مى شود كه حقّ «رَحِم» را رعايت نكرده اند. پس ارحام يك ارتباط واقعى با همديگر دارند كه ريشه در عالَم غيب و قيامت دارد و ارتباط آنها با يكديگر، صِرفاً قراردادى و ذهنى نيست.
پيامبرخدا (صلى اللّه عليه وآله) مى فرمايند: «الرَّحِمُ شَجْنَةٌ مِنَ الرَّحْمَنِ فَمَنْ وَصَلَهَا وَصَلَهُ اللّهُ وَ مَنْ قَطَعَهَا قَطَعَهُ اللّهُ» «2» «رَحِم» رشته اى است از رحمان، هركس بدان وصل شود به خدا وصل شده، و هركس از رَحِم قطع شود، از خدا قطع شده است. چنانچه ملاحظه مى فرماييد حفظ ارتباطى كه در اثر پيوند