آن‌ها در تكامل معنوى انسان است. اگر غير از اين بود، قرآن تا بدين حد بر آن‌ها تأكيد نمى‌كرد. تأكيد قرآن براى اين است كه ما اين آداب را رعايت كنيم و به اين دليل كه مستحب هستند، از انجام آن‌ها خوددارى نكنيم و نگوييم ما وظايف واجب خود را به درستى انجام نمى‌دهيم، چه رسد كه به مستحبات عمل كنيم و سجده هاى طولانى داشته باشيم.
لزوم اهتمام به انجام نماز شب و مستحبات و پرهيز از بهانه جويى
بى ترديد در جامعه شيعه و مسلمان چندين ميليونى ايران كه نظام اسلامى‌بر آن حاكم است، سزاوارترين افراد به رعايت مستحبات و خواندن نماز شب و داشتن خلوت ها و نجواهاى شبانه با خداوند، روحانيون و كسانى هستند كه با كتاب و سنّت سروكار دارند و ريزه خوار خوان علوم سرشار ائمه اطهار(عليهم السلام) هستند. از ديگران كه آشنايى چندانى با معارف اسلامى و آداب شرعى ندارند چنين توقعى كمتر وجود دارد. اگر اين مستحبات و آداب شرعى با بى اعتنايى و بى توجهى ما مواجه گردد، پس اين دستورات براى كيست و چه كسى بايد به آن‌ها عمل كند؟! در روز قيامت، در قبال اين سستى ها و كوتاهى ها چه پاسخى خواهيم داشت؟ البته شكى نيست كه در وهله اول براى ما تحصيل علمْ واجب است؛ اما كسى نمى گويد تحصل علم را كنار نهيم و به انجام مستحبات بپردازيم، بلكه سخن در اين است كه ما مى‌توانيم قدرى از اوقاتى را كه براى كارهاى غير ضرورى و بعضاً بى فايده (نظير: تماشاى فيلم و سريال و مطالعه روزنامه) صرف مى‌كنيم، بكاهيم و به نماز شب و انجام ساير مستحبات اختصاص دهيم. چه بسا ما زمان زيادى را صرف امور پوچ و بى فايده مى‌كنيم و آن گاه با اين كه قرآن بر