هدايت خاص خداوند
وَ مَا بَرِحَ لِلَّهِ ـ عَزَّتْ آلاؤُهُ ـ فِى الْبُرْهَةِ بَعْدَ الْبُرْهَةِ وَ فِى أَزمَانِ الْفَتَرَاتِ عِبَادٌ نَاجَاهُمْ فِى فِكْرِهِمْ وَ كَلَّمَهُمْ فِى ذَاتِ عُقُولِهِمْ... .
حضرت در اين بخش از سخن خويش از انسان هاى آگاه، هشيار، دين باور و حقيقت خواهى سخن مى گويند كه خداوند ايشان را از اين لياقت و شرافت برخوردار ساخته كه از راه عقلشان با آنان سخن گفته و دلشان با نور هدايت خويش روشن ساخته و حقايق را به آنان نمايانده است.
به جز ديوانگان، همه انسان ها، حتى آن‌ها كه در طريق فريب كارى و جنايت گام بر مى‌دارند، از عقل و قدرت فكر و انديشه برخوردارند. هم مصلحان و انسان هاى وارسته و هم مفسدان و كسانى كه سلاح هاى مرگبار مى‌سازند و خيل انسان هاى بى گناه را به كام مرگ مى‌فرستند، همه براى مقاصد خويش از قدرت فكر خود استفاده مى‌كنند. تفاوت در كيفيت بهره بردارى از فكر است.
خداى متعال، بر اساس تدبير و هدايت حكيمانه خود و پس از آزمايش انسان ها، بندگان شايسته و دوستان خود را كه دلشان آماده پذيرش حق است، برمى گزيند و در ژرفاى دل و فكرشان با آنان سخن مى گويد. خداوند آنان را در اتّخاذ تصميمات صحيح و خداپسندانه يارى مى‌كند و همواره بر فهمشان مى‌افزايد و متناسب با ظرفيت وجوديشان، در رسيدن به قله هاى سعادت و نيك بختى يارى مى‌كند و به واقع، فكر و ذهن و قدرت تدبيرشان را در اختيار خود مى گيرد: