مى‌آويختند تا خنك گردد. مرحوم شيخ در گيرودار آماده شدن آب خنك فرصت را غنيمت مى‌شمرد و به نماز مى‌ايستد. اتفاقاً حالى پيدا مى‌كند و از اين رو بعد از حمد سوره اى طولانى مى‌خواند و به قدرى نماز را طول مى‌دهد كه آب خنكى كه كنار ايشان نهاده بودند گرم مى‌شود. در نماز، چنان طعم لذت ياد خدا در دل ايشان نشسته و كامشان به خنكاى ياد خدا خنك گرديده بود كه تشنگى و گرما را فراموش مى‌كنند و با بى رغبتى تنها دهان خود را با آن آب مرطوب مى‌سازند و آب را به كنارى مى‌نهند.
اهل ذكر و مشاهده جهان آخرت
كسانى كه لذت انس با خدا را چشيده اند و دل خود را مأواى ذكر خدا ساخته اند و به خلوت نجواى با معشوق خويش بار يافته اند، دنيا و لذت ها و خوشى هاى آن برايشان كم فروغ گرديده و با روشن شدن چشمشان به حقايقى فراتر از دنيا و ماديات، ديگر رغبت ماندن در اين دنيا را ندارند، چه رسد كه دل بسته آن باشند؛ چنان كه حضرت امير(عليه السلام) مى‌فرمايند: فَكَأَنَّمَا قَطَعُوا الدُّنْيَا إِلَى الاْخِرَةِ وَ هُمْ فِيهَا فَشَاهَدُوا مَا وَرَاءَ ذلِكَ...؛ آن‌ها با اين كه در دنيا زندگى مى‌كنند، اما هواى رفتن از دنيا و پيوستن به آخرت دارند. به درجه اى از معرفت رسيده اند و تا بدان جا در مسير خودسازى و تكامل اوج گرفته اند كه سراى آخرت را مشاهده مى‌كنند و از آنچه بر برزخيان مى گذرد آگاهى دارند. آن‌ها در هر كجا كه باشند دلشان با خدا است. حتى وقتى با كسى سخن مى گويند، باز در دل به خدا توجه دارند و لحظه اى دل از انس با خدا نمى‌كنند. آنان كه به حقايق عالم هستى اطلاع يافته اند و عصاره