جايگاه و حالات معنوى اهل ذكر
وَ فُتِحَتْ لَهُمْ أَبْوَابُ السَّمَاءِ وَ أُعِدَّتْ لَهُمْ مَقَاعِدُ الْكَرَامَاتِ فِى مَقْعَد اطَّلَعَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ فِيهِ...؛
درهاى آسمان و عالم ملكوت به روى آنان گشوده شده است و آنان از تنگناى خاكدان زمين به سوى نور و ملكوت و فراخناى عالم قدس الهى پرواز مى‌كنند و به مقام و جايگاهى ارزشمند كه خدا براى آنان مهيا كرده گام مى‌سپارند، مقامى‌كه خداوند در آن، با نظر رحمت و لطف به آنان مى‌نگرد.
اين مقام همان مقام پرهيزگاران در بهشت است:
إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنّات وَ نَهَر. فِي مَقْعَدِ صِدْق عِنْدَ مَلِيك مُقْتَدِر؛(138)
در حقيقت، مردم پرهيزگار در ميان باغ ها و نهرها، در قرارگاه راستين، نزد پادشاهى توانايند.
آرى، آنان به جهت تلاش و كوشش و سعى بليغ خود در خودسازى و مداومت در ذكر خدا و رسيدگى به اعمال خويش و ملامت كردن نفس سركش خود و مهار كردن آن و طلب مغفرت از محضر خداى بخشنده، به جايگاهى رفيع در عالم آخرت مى‌رسند. جايگاهى كه در دنيا نيز بهره هايى وافر از آن نصيبشان مى گردد و از تماشا و مشاهده آن لذتى وصف ناپذير مى‌برند و اشتياقشان در انس با حضرت حق افزون و افزون تر مى گردد. تلاش گران سنگ آنان خشنودى و رضايت خدا را در پى دارد و منزلت آنان مورد ستايش پروردگار عالم قرار مى گيرد. آنان رايحه لطف و