رحمت الهى را استشمام مى‌كنند و روحشان با خنكاى نسيم رحمت الهى آرامش و تسكين مى يابد و دست به دعا بر مى‌دارند و از خداوند آمرزش و نزول بيشتر باران رحمتش را مى‌خواهند.
راستى مؤمنان پاك باخته در آن هنگام كه رضايت الهى را درك مى‌كنند چه احساسى دارند؟ ما كه دركمان از محسوسات و مشهودات حسى فراتر نمى‌رود، چگونه مى‌توانيم لذت چشيدن رضايت الهى را به تصوير كشيم؟ پس چاره اى جز اين نداريم كه براى بيان شعاع بسيار ضعيفى از آن احساس، به تمثيل و تشبيه روى آوريم.
همگان كمابيش جايگاه و عظمت امام راحل(رحمه الله) را تا حدودى مى‌شناسيم. به خصوص كسانى كه ايشان را از نزديك درك كرده اند و ساليانى افتخار شاگردى ايشان را داشته اند با شخصيت ايشان بهتر آشنا هستند. حال با توجه به عظمت و جايگاه امام، تصور كنيد اگر كسى در محل كار خود مشغول كار و انجام وظيفه بود و ناگاه امام را در برابر خود مى‌ديد كه لبخند رضايت بر لب دارد، چه لذت و سرورى براى او پديد مى‌آمد؟ بى شك از شدت شادمانى از خود بى خود مى‌شد و سر از پا نمى‌شناخت و قادر نبود عمق احساس و لذتى را كه به كامش نشسته بر زبان آورد. و اگر لحظه اى وجود مقدس امام زمان عجل الله فرجه الشريف را با لبخند رضايت آميزى در كنار خود ببيند چه احساسى خواهد داشت؟! اين در حالى است كه امام فقط بنده اى از بندگان خاص خدا است؛ حال اگر كسى به مقام درك رضايت الهى نايل گردد چه احساسى خواهد داشت؟! بى ترديد درك رضايت الهى چنان لذت و سرورى در بنده پديد مى‌آورد كه