وَ الَّذِينَ اهْتَدَوْا زادَهُمْ هُدىً وَ آتاهُمْ تَقْواهُمْ؛(86)
و آنان كه به هدايت گراييدند [خدا]آنان را هرچه بيشتر هدايت بخشيد و [توفيق]پرهيزگاريشان داد.
همه انسان ها از هدايت اوليه الهى برخوردار مى‌شوند. در اين ميان عده اى از اين هدايت استفاده مى‌كنند و مسير تكامل انسانى را مى پيمايند. به همين جهت خداوند بر هدايت آن‌ها مى‌افزايد. اما برخى نيز توفيق و لياقت هدايت را از خود سلب مى‌كنند و كوردلى و گمراهى را بر هدايت ترجيح مى‌دهند:
وَ أَمّا ثَمُودُ فَهَدَيْناهُمْ فَاسْتَحَبُّوا الْعَمى‌علَى الْهُدى فَأَخَذَتْهُمْ صاعِقَةُ الْعَذابِ الْهُونِ بِما كانُوا يَكْسِبُونَ؛(87) اما ثمود را هدايت كرديم و [لى]آنان كوردلى را بر هدايت ترجيح دادند، پس به [كيفر] آنچه مرتكب مى‌شدند صاعقه عذابِ خفّت آور آنان را فرو گرفت.
گونه هاى وحى در قرآن
در قرآن واژه «وحى» در چهار معنا استعمال شده است:
1. به معناى لغوى. وحى در لغت عبارت است از اعلام سريع و پنهانى كه با اشاره انجام مى پذيرد.
2. به معناى هدايت و ادراك غريزى و فطرى كه در نهاد موجودات قرار داده شده است. از جمله مواردى كه وحى در قرآن به اين معنا استعمال شده، مى‌توان به اين آيه شريفه اشاره كرد: