از آن‌ها قدرت داشته باشند. خداوند در نكوهش از چنين گزينشى مى‌فرمايد:
قُلْ مَنْ رَبُّ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ قُلِ اللّهُ قُلْ أَفَاتَّخَذْتُمْ مِنْ دُونِهِ أَوْلِياءَ لا يَمْلِكُونَ لِأَنْفُسِهِمْ نَفْعاً وَ لا ضَرًّا...؛(83) بگو: «پروردگار آسمان ها و زمين كيست؟» بگو: «خدا». بگو: «پس آيا جز او سرپرستانى گرفته ايد كه اختيار سود و زيان خود را ندارند؟»
كسانى كه در زندگى به غير خدا تكيه مى‌كنند طرفى بر نمى‌بندند و نفعى عايدشان نمى‌شود؛ چون اولا ديگران به دنبال منفعت خود هستند؛ ثانياً اگر هم بخواهند نفعى به غير خود برسانند، قدرتشان محدود است و مغلوب قدرت غالب و برترى هستند كه مافوق همه قدرت ها و شكست ناپذير است. اگر كسى بخواهد براى هميشه خيالش راحت گردد و به آرامش زوال ناپذير دست يابد، بايد تكيه گاهى محكم و شكست ناپذير برگزيند و با مبدأ قدرت لايزالى ارتباط برقرار كند كه بتواند او را در رهايى از شقاوت و رسيدن به سعادت و نجات از تنگناها و مشكلات زندگى يارى رساند. تنها در اين صورت است كه ديگر دلهره و اضطرابى برايش باقى نمى‌ماند.
جلوه هاى عملى و رفتارى ياد خدا
در عمل نيز ثابت شده كسانى كه به خداوند تكيه مى‌كنند و ياد او را در دل زنده مى‌دارند، همواره از آرامش و اطمينان وصف ناپذيرى برخوردارند.