سجده هاى شبانه تأكيد دارد، در قبال آن احساس خستگى و بى حوصلگى مى‌كنيم. خداوند درباره مؤمنان و اولياى خود مى‌فرمايد: «كانُوا قَلِيلاً مِنَ اللَّيْلِ ما يَهْجَعُونَ. وَ بِالْأَسْحارِ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ» آنان اندكى از شب را مى‌خوابند و سحرگاهان به استغفار مى پردازند.(107) هم چنين به رسولش فرمان مى‌دهد كه شب را به عبادت و راز و نياز سپرى كند و تنها اندكى از آن را به استراحت اختصاص دهد.(108) اما ما استراحت و خواب عميق را بر عبادت و مناجات شبانه ترجيح مى‌دهيم. خداوند خطاب به پيامبر(صلى الله عليه وآله)مى‌فرمايد:
وَ مِنَ اللَّيْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نافِلَةً لَكَ عَسى أَنْ يَبْعَثَكَ رَبُّكَ مَقاماً مَحْمُوداً؛(109) و پاسى از شب را زنده بدار، تا براى تو [به منزله]نافله اى باشد، اميد كه پروردگارت تو را به مقامى‌ستوده برساند.
در احوالات پيامبر(صلى الله عليه وآله) آمده است كه آن حضرت پس از نيمه شب از خواب برمى‌خاستند و به مناجات و رازونياز و انجام بخشى از نماز شب مى پرداختند. سپس مجدداً دقايقى به استراحت مى پرداختند و دوباره از خواب برمى‌خاستند و به رازونياز و انجام بخش ديگرى از نماز شب مى پرداختند، و به همين ترتيب چند بار تا اذان صبح، پس از استراحت هايى كوتاه، بر مى‌خاستند و به عبادت مى پرداختند. اين در حالى است كه آن حضرت حتى در حال خواب نيز خدا را فراموش نمى‌كردند. حال وقتى رسول خدا(صلى الله عليه وآله)اين گونه بوده اند، آيا اگر ما لااقل ده دقيقه از آخر شب را به خواندن نماز شب اختصاص ندهيم، به آن حضرت جفا نكرده ايم؟