نقش ارزشى روزه و سكوت
«يا اَحْمَدُ؛ عَلَيْكَ بِالصَّمْتِ فَاِنَّ اَعْمَرَ مَجْلِس قُلُوبُ الصّالِحينَ وَ الصّامِتينَ وَ اِنَّ اَخْرَبَ مَجْلِس قُلُوبُ الْمُتَكَلِمينَ بِما لا يَعْنيهِمْ.
يا اَحْمَدُ؛ اِنَّ الْعِبادَةَ عَشْرَةُ اَجْزاء، تِسْعَةٌ مِنْها طَلَبُ الْحَلالِ. فَاِنْ طَيَّبْتَ مَطْعَمَكَ وَ مَشْرَبَكَ فَاَنْتَ فى حِفْظى و كَنَفى. قالَ: يا رَبِّ وَ ما اَوَّلُ الْعِبادةِ؟ قالَ: اَوَّلُ الْعِبادَةِ اَلصَّمْتُ وَ الصّومُ.
قالَ يا رَبِّ؛ وَ ما ميراثُ الصَّوْمِ؟ قالَ: اَلصَّوْمُ يُورِثُ الْحِكْمَةَ وَ الْحِكْمَةُ تُورِثُ الْمَعْرِفَةَ وَ الْمَعْرِفَةُ تُورِثُ الْيَقينَ. فَاِذا اسْتَيْقَنَ الْعَبْدُ لايُبالى كَيْفَ اَصْبَحَ بِعُسْر اَمْ بِيُسْر»
رابطه تقرب به خدا با فعاليت هاى ايجابى و سلبى
انسان پس از اينكه پى برد، مسير تكاملى خويش را بايد با اراده برگزيند و با سعىو كوشش خود آنرا بپيمايد و نيز پى برد كه هدف اصلى از آفرينش انسان و بالاترين كمالى كهاو بدان دست مى يابد قرب به خداوند متعال است، ناگزير درصدد بر مى آيد كه راه رسيدنبه آنرا بشناسد و سعى مى كند با تدوين برنامه اى صحيح و كامل، مسير تقرب به خداوندرا طىّ كند. اين برنامه از دو بخش اساسى تشكيل مى شود: يك بخش مربوط به فعاليتهاى اثباتى و ايجابى است، يعنى كارهايى كه در خارج بايد انجام گيرد و بخش ديگر مربوطبه جنبه هاى سلبى و كارهايى است كه بايد از آنها خوددارى كرد و هر دو از اهميّتبه سزايى برخوردارند. البته كارهاى اثباتى موجب پيشرفت و ترقى انسان مى گرددو در جازدن او را به پيش نمى برد، ولى چه بسا ترك و خوددارى، به يك معنا عمل