بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند بخشنده مهربان
سوره البلد، آيه 7- 1
لا أُقْسِمُ بِهذَا الْبَلَدِ «1» وَ أَنْتَ حِلٌّ بِهذَا الْبَلَدِ «2» وَ والِدٍ وَ ما وَلَدَ «3» لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي كَبَدٍ «4» أَ يَحْسَبُ أَنْ لَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ «5» يَقُولُ أَهْلَكْتُ مالًا لُبَداً «6» أَ يَحْسَبُ أَنْ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ «7»
(1) به اين شهر (مكّه) سوگند. (2) در حالى كه تو در اين شهر ساكن هستى. (3) به پدر، و فرزندى كه پديدآورد، سوگند. (4) همانا ما انسان را در رنج و زحمت آفريديم. (5) آيا مى پندارد كه هرگز احدى بر او قدرت ندارد؟ (6) مى گويد: مال فراوانى تباه كردم (7) آيا گمان مى كند احدى او را نديده است؟
نكته ها:
در قرآن سه بار جمله «لا أُقْسِمُ» به كار رفته است و اهل تفسير آن را دو گونه معنا كرده اند.
گروهى حرف لا را زائد دانسته و آن را (قسم مى خورم) معنا كرده اند و گروهى آن را (سوگند نمى خورم) ترجمه كرده اند، به اين معنا كه مسئله به قدرى روشن است كه نيازى به سوگند خوردن نيست.
منظور از «بلد»، مكّه است كه قبل از اسلام هم مورد احترام بوده است. مكّه حَرَم امن الهى و اولين خانه اى است كه براى انسان قرار داده شد.
جمله «وَ أَنْتَ حِلٌّ» چند گونه تفسير شده است كه يك معنى را در ترجمه آورديم و معناى دوم آن است كه مردم مكّه اهانت تو را در آن حلال مى دانند، پس به شهرى كه اهانت تو را