سوره تغابن
اين سوره هجده آيه دارد و در مدينه نازل شده است.
به مناسبت آيه نهم كه در آن روز قيامت، روز «تغابن» شمرده شده، اين سوره، تغابن نام گرفته است.
تغابن به معناى ديگرى را مغبون كردن و سود را به نفع خود جذب كردن است. در قيامت، هر كس به فكر آن است كه خود را نجات دهد و ديگرى را مقصر بداند.
آيات اين سوره از نظر نظم و سياق، شبيه سوره حديد و گويى خلاصه اى از آن است.
سوره با بيان توحيد و يگانگى خداوند آغاز شده و با هشدار به مردم در مراقبت از اعمالشان و توجّه به قيامت ادامه يافته است و در پايان مردم را به انفاق در راه خدا و دورى از دلبستگى به دنيا سفارش مى كند.
سوره التغابن، آيه 1
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند بخشنده مهربان.
يُسَبِّحُ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ لَهُ الْمُلْكُ وَ لَهُ الْحَمْدُ وَ هُوَ عَلى كُلِّ شَيْ ءٍ قَدِيرٌ «1»
آنچه در آسمان ها و آنچه در زمين است، براى خدا تسبيح مى گويند. فرمانروايى، مخصوص او و ستايش نيز مخصوص اوست و او بر همه چيز تواناست.