صفحه ٢٠٦

سوره الحاقة، آيه 52- 44

وَ لَوْ تَقَوَّلَ عَلَيْنا بَعْضَ الْأَقاوِيلِ «44» لَأَخَذْنا مِنْهُ بِالْيَمِينِ «45» ثُمَّ لَقَطَعْنا مِنْهُ الْوَتِينَ «46» فَما مِنْكُمْ مِنْ أَحَدٍ عَنْهُ حاجِزِينَ «47» وَ إِنَّهُ لَتَذْكِرَةٌ لِلْمُتَّقِينَ «48» وَ إِنَّا لَنَعْلَمُ أَنَّ مِنْكُمْ مُكَذِّبِينَ «49» وَ إِنَّهُ لَحَسْرَةٌ عَلَى الْكافِرِينَ «50» وَ إِنَّهُ لَحَقُّ الْيَقِينِ «51» فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ «52»
و اگر پيامبر بعضى گفتارهاى ساختگى را به ما نسبت دهد، قطعاً او را با قدرت (و به قهر) مى گرفتيم. سپس رگ قلبش را قطع مى كرديم. و هيچ يك از شما نمى توانست سپر او شود. همانا اين قرآن براى اهل تقوا وسيله تذكّر است. و ما مى دانيم كه بعضى از شما تكذيب كننده قرآنيد. و بى شك (اين تكذيب در قيامت) بر كافران حسرتى خواهد بود. و همانا آن، حق و يقينى است. پس با نام پروردگار بزرگت به تسبيح پرداز.

نكته ها:
 «تَقَوَّلَ» يعنى نسبت دادن سخن به كسى كه آن را نگفته است.
 «وتين» رگى است كه خون را به قلب مى رساند و اگر بريده شود انسان مى ميرد.
قرآن، در دنيا و آخرت مايه حسرت كفّار است. در دنيا حسرت مى خورند كه چرا مانند آنرا نمى توانند بياورند و در آخرت حسرت مى خورند كه چرا به آن ايمان نياوردند.
گرفتن با «يمين» كنايه از قدرت است، چون قدرت دست راست بيشتر است.
خداوند با هيچ كس رودربايستى ندارد، جائى كه خداوند با پيامبرش اين گونه سخن مى گويد، ديگران بايد حساب كار خود را بكنند.
قرآن داراى ويژگى هايى است، از جمله: «تَنْزِيلٌ مِنْ رَبِّ الْعالَمِينَ»، «لَتَذْكِرَةٌ لِلْمُتَّقِينَ»، «لَحَقُّ الْيَقِينِ»
پيامبر، هرگز چيزى را به خداوند نسبت نداده است، زيرا كلمه «لَوْ» در موردى به كار مى رود كه كار نشدنى باشد.