سوره النازعات، آيه 41- 40
وَ أَمَّا مَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ وَ نَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوى «40» فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوى «41»
آنگاه كه آن حادثه بزرگ فرارسد. در آن روز، انسان آنچه تلاش كرده، به يادآورد.
و جهنم براى هر بيننده اى آشكار شود. امّا هركه سركشى كرده، و زندگى پست دنيا را (بر آخرت) برگزيده، بى شك، دوزخ جايگاه اوست. و اما كسى كه از مقام پروردگارش ترسيد و نفسش را از هوس بازداشت. بى شك، بهشت جايگاه اوست.
پيام ها:
1- قيامت، بزرگترين و فراگيرترين حادثه است كه تمام حوادث ديگر را تحت الشعاع خود قرار مى دهد. «الطَّامَّةُ الْكُبْرى »
2- انسان در قيامت، دائماً متذكّر كارهايش در دنيا مى شود. «يَتَذَكَّرُ الْإِنْسانُ ما سَعى »
3- ريشه طغيان، دنياپرستى است. «طَغى وَ آثَرَ الْحَياةَ الدُّنْيا»
4- دنيا بد نيست، ترجيح آن بر آخرت بد است. «آثَرَ الْحَياةَ الدُّنْيا»
5- خداوند كه ترس ندارد، مقام اوست كه مايه ترس انسان مى شود. مثل اينكه انسان از قاضى مى ترسد، زيرا مى داند اگر جرمى مرتكب شود، با او سر و كار دارد. «خافَ مَقامَ رَبِّهِ»
6- ريشه مبارزه با نفس، خوف الهى است. «خافَ مَقامَ رَبِّهِ وَ نَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوى »
7- نفس انسان فتنه گر است كه بايد او را باز داشت. «وَ نَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوى »
8- قانون الهى براى همه افراد يكسان است. مَنْ طَغى ... مَنْ خافَ
سوره النازعات، آيه 46- 42
يَسْئَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْساها «42» فِيمَ أَنْتَ مِنْ ذِكْراها «43» إِلى رَبِّكَ مُنْتَهاها «44» إِنَّما أَنْتَ مُنْذِرُ مَنْ يَخْشاها «45» كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَها لَمْ يَلْبَثُوا إِلَّا عَشِيَّةً أَوْ ضُحاها «46»