سوره الإنسان، آيه 22- 19
وَ يَطُوفُ عَلَيْهِمْ وِلْدانٌ مُخَلَّدُونَ إِذا رَأَيْتَهُمْ حَسِبْتَهُمْ لُؤْلُؤاً مَنْثُوراً «19» وَ إِذا رَأَيْتَ ثَمَّ رَأَيْتَ نَعِيماً وَ مُلْكاً كَبِيراً «20» عالِيَهُمْ ثِيابُ سُندُسٍ خُضْرٌ وَ إِسْتَبْرَقٌ وَ حُلُّوا أَساوِرَ مِنْ فِضَّةٍ وَ سَقاهُمْ رَبُّهُمْ شَراباً طَهُوراً «21» إِنَّ هذا كانَ لَكُمْ جَزاءً وَ كانَ سَعْيُكُمْ مَشْكُوراً «22»
و پسرانى هميشه جوان، (به خدمت) بر آنان مى گردند، هرگاه آنان را بينى، پندارى مرواريدهاى غلطان و پراكنده اند. و چون آنجا را بنگرى نعمتى فراوان و سلطنتى بزرگ مى بينى. بر اندامشان جامه هاى سبز از ديباى نازك و ضخيم است و با دستواره هاى نقره زينت شده اند و پروردگارشان شرابى طهور (پاك و پاك كننده) به آنان مى نوشاند. همانا اين جزايى است براى شما و سعيتان مورد سپاس است.
نكته ها:
از امام كاظم عليه السلام پرسيدند: چرا در اين سوره نامى از حورالعين در پاداش ابرار و اهل بيت پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله مطرح نشده است؟ امام عليه السلام فرمودند: به خاطر مقام فاطمه زهرا عليها السلام. «1»
امام صادق عليه السلام از رسول خدا صلى الله عليه و آله نقل مى كنند: هنگامى كه بهشتيان وارد بهشت مى شوند، با درختى روبرو مى شوند كه سايه اى گسترده دارد و از پاى آن دو چشمه جارى است، آنان در چشمه اى خود را مى شويند و از چشمه ديگر مى نوشند و پس از آن هيچ بيمارى و نارحتى در بدن آنها رخ نمى دهد و اين است معناى «سَقاهُمْ رَبُّهُمْ شَراباً طَهُوراً». «2»
نعمت هاى بهشتى
ميان نعمت هاى بهشتى با نعمت هاى دنيا تفاوت هاى بسيارى وجود دارد، كه در اينجا به گوشه اى از آنان اشاره مى كنيم:
بسيار زيادند: «فاكِهَةٍ كَثِيرَةٍ» «3»