آيات خداوند نمى‌فرمايد كه شب بيداران و سحرخيزان و زاهدان، به كسب و كار نمى پردازند، بلكه مى‌فرمايد كسب و كار و فعاليت هاى روزمره زندگى آن‌ها را از ياد خدا غافل نمى‌سازد؛ پس كسب و كار و انجام فعاليت هاى اجتماعى براى اولياى خدا مفروض گرفته شده است.
سرّ اين كه كسب و تجارت مؤمنان را از ياد خدا باز نمى‌دارد اين است كه آنان در گير و دار كسب و كار به خدا توجه دارند و مى‌دانند كه خداوند رزاق و تأمين كننده روزى آن‌ها است. از اين رو حلال و حرام را رعايت نموده سعى مى‌كنند در حق ديگران ظلم و اجحاف و خيانت نكنند و حقوق آنان را ادا كنند. در اين صورت، خداوند ارتباط دل آن‌ها را با خود مستحكم تر مى‌كند و اگر دلشان به جاى ديگرى متوجه شد، آن را به خود متوجه مى گرداند و نمى گذارد كه ظواهر دنيا باعث دل بستگى و محبت آن‌ها به دنيا گردد. البته رسيدن به اين مرحله بسيار دشوار است. ما اگر بخواهيم به اين مرحله برسيم كه پيوسته با خدا مأنوس و به ياد او باشيم و حتى در هنگام پرداختن به كسبوكار و انجام فعاليت هاى اجتماعى نيز از خداوند غافل نگرديم، بايد سعى كنيم از محبت و علاقه خود به دنيا و ثروت آن بكاهيم. در اين ميان، يكى از راه هاى كاستن از محبت به دنيا و ثروت آن، انفاق چيزهايى است كه دوست مى‌داريم، چنان كه خداوند فرمود:
لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتّى تُنْفِقُوا مِمّا تُحِبُّونَ...؛(126)
هرگز به نيكوكارى نخواهيد رسيد تا از آنچه دوست داريد انفاق كنيد.