كارنامه همه انبیاء و رسالت آنان نیز، دعوت مردم به پرستش خداوند بوده است: «وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِى كُلِّ أُمَّةٍ رَّسُولاً أَنِ اعْبُدُواْ اللَّهَ وَاجْتَنِبُواْ الطَّغُوتَ»(2)
پس هدف از خلقت جهان و بعثت پیامبران، عبادت خدا بوده است.
روشن است كه خداى متعال، نیازى به عبادت ما ندارد، «فَإِنَّ اللَّهَ غَنِىٌّ عَنكُمْ»(3) و سود عبادت، به خود پرستندگان برمى گردد، همچنانكه درس خواندن شاگردان به نفع خود آنان است و سودى براى معلّم ندارد.
ریشه هاى عبادت
آنچه انسان را به پرستش و بندگى خدا وادار مى كند (یا باید وادار كند) امورى است، از جمله:
1- عظمت خدا
انسان وقتى خود را در برابر عظمت و جلال خدایى مى بیند، ناخودآگاه در برابر او احساس خضوع و فروتنى مى كند. آن سان كه در برابر یك دانشمند و شخصیت مهم، انسان خویشتن را كوچك و ناچیز شمرده، او را تعظیم و تكریم مى كند.