«المیزان» را تألیف كرد.
آرى... لطف خداوند، به اخلاص افراد است، نه عنوان.
10- انصراف از خطا
آنكه در كار اشتباه خود، سماجت و پافشارى مى كند مخلص نیست. فرد با اخلاص، اگر تشخیص داد كه كار و راه بهترى وجود دارد. از مسیر خطا منصرف مى شود و یا كار را به كاردان تر وامى گذارد.
بسیارند كسانى كه مدّتى راه خطا مى روند، ولى وقتى برایشان خطاى آن آشكار شد، حاضر نیستند دست بردارند و آنرا نوعى عقب گرد و شكست مى پندارند. در حالى كه اصرار بر خطا، شكست بزرگترى است. افراد مخلص، روح بلند و سعه صدر دارند و بزرگ منشى آنان، مانع تن دادن به پستى ها و حقارت ها مى شود.
نتیجه اخلاص
ارتباط خالصانه انسان با خدا، نورانیّت ضمیر و صفاى باطن و بصیرتى به همراه دارد كه انسان را در پیچ و خم هاى زندگى و بن بست ها و مشكلات، هدایت مى كند.
على علیه السلام مى فرماید: «عِنْدَ تحقیق الاِخلاصِ تَسْتَنَیرُ البَصائِر»(283)
هرگاه خلوص در دل آید، نورانیّت و بینش به همراه آن مى آید.