این همان «فرقان» است كه قرآن كریم، آنرا از نتائج تقوا مى شمارد(284) و نیز مى فرماید:
اگر تقوا داشته باشید، خداوند براى شما نورى قرار مى دهد كه با آن، راه خود را مى روید: «یَجْعَل لكم نوراً تَمْشُونَ بِهِ»(285)
اخلاص و دورى از هواى نفس و تقوا، این نتیجه را دارد كه روشن بینى انسان را مى افزاید و انسان را از تاریكى هاى شرك و جهل و هوس، به فضاى نور و توحید و علم مى رساند. آنكه اخلاص داشته باشد به فوز و رستگارى مى رسد: «اِنْ تَخْلُصْ تَفُرْ»(286)
اخلاص، ارزشى فوق العاده دارد و در عین حال، بسیار دشوار است. امام سجاد علیه السلام در دعاهاى سحرهاى ماه رمضان از خداوند مى خواهد كه دل را از نفاق و عمل را از ریا پاك گرداند:
«اللّهم طَهِّر قَلْبى مِنَ النِّفاقِ وَ عَمَلى مِنَ الرّیاء»
و نیز، امام حسین علیه السلام در دعاى عرفه، از خداوند اخلاص در عمل را مى طلبد: «.. ولاخلاصَ فى عملى».
اخلاص، در متن جامعه
اخلاص مطلوب و ارزشمند، آنست كه در متن جامعه و در میان مردم و همراه با مسئولیت ها و فعالیت هاى اجتماعى باشد. عدّه اى به غلط، آنرا در انزوا و دورى از مردم مى جویند. خداوند، شیر خالص و گوارا را از میان غذا و خون پدید مى آورد.(287) انسان خالص نیز باید از لابلاى آلودگى ها و ناپاكى هاى محیط، جان خود را سالم نگهدارد و نیّت و عمل