نازل شد، پیامبر فرمود: «اِجعَلوها فى ركُوعِكم»(359)
همراه با فرشتگان
فرشتگان خدا، همواره در حال پرستش خدایند، برخى همواره در ركوع، و بعضى همیشه در سجود و تسبیح. این كلام على علیه السلام در نهج البلاغه است:
«مِنْهُم سُجود لا یَركَعُونَ وَ رُكوعٌ لایَنْتَصِبُونَ وَ صافُّونَ لا یَتَزایَلُونَ و مُسَبِّحُونَ لایَسْئمُونَ»(360) عدّه اى از آنان همواره در ركوع اند و سجود، وصف كشیدگان و تسبیح گویان بدون خستگى.
نمازگزارانى كه به ركوع مى پردازند، همصف و هماهنگ با فرشتگان الهى اند، بلكه با همه ذرّات عالم وجود، كه به تسبیح خداى سبحان مشغولند.(361) و چه عزّتى از این بالاتر! و چه غفلتى بالاتر از اینكه كسانى با نماز و ركوع و سجود، بیگانه باشند!...
سجود
سجده، نشان تذلّل و خاكسارى در برابر خداوند و عالیترین درجه عبودیّت است.
انسان، با سجده، خود را همرنگ با هستى مى كند «وَلِلَّهِ یَسْجُدُ مِا فِى السَّمَوَتِ وَمَا فِى الْأَرْضِ»(362)
سجده، بهترین حالتى است كه انسان به خدا نزدیك مى شود.
سجده، رمز دوران هاى چهارگانه زندگى انسان است، على علیه السلام مى فرماید: سجده اول، یعنى اینكه از خاكم، سر برداشتن،