این قبیل وجود دارد:
1- «قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَقَبْلَ غُرُوبِهَا»(401) پیش از طلوع خورشید و پس از غروب آن.
2- «وَمِنْ ءَانَآىِ الَّیْلِ فَسَبِّحْ وَأَطْرَافَ النَّهَارِ»(402) در ساعات شب و روز، خدا را تسبیح كن.
3- «وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ بِالْعَشِىِّ وَالْإِبْكَارِ»(403) در شب و اوّل روز، خدا را تسبیح و ستایش كن.
4- «وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ حِینَ تَقُومُ»(404) هنگام برخاستن از خواب یا غیر آن، خدا را تسبیح كن.
این، اهمیّت ذكر «سبحان الله» را مى رساند و سازندگى آنرا در فكر و عمل انسان نمازگزار بیان مى كند.
امام سجاد علیه السلام فرمود:
«اذا قالَ العبدُ: سُبحانَ اللّه، صلّى عَلیه كُلَ مَلَكٍ»(405) هر گاه بنده اى سبحان الله بگوید، همه فرشتگان بر او درود مى گویند.
قنوت
معناى «قنوت»، اطاعت، دعا، توجّه به خدا و خشوع در نماز است. و در نماز، یكى از مستحبّات است كه دست را تا مقابل صورت آورده و دعا كنند. گرچه مرحوم صدوق، آنرا واجب دانسته است.
طبق روایات، در نماز جمعه و نماز صبح و مغرب، تأكید بیشتر شده