خوردن و غیر آن. البته نباید تصوّر شود كه حال كه خدا قبول نمى كند، پس نماز نخواند و روزه نگیرد و... بلكه اینگونه روایات، نشان دهنده صعف عمل و كم ارزشى آن بخاطر رفتار و خصلت هاى ناشایست عبادت كننده است.
نشان قبولى
قرآن، ثمره نماز را، باز داشتن از فحشاء و منكر مى داند «إِنَّ الصَّلَوةَ تَنْهَى عَنِ الْفَحْشَآءِ وَالْمُنكَرِ»(109)
و این خاصیّت، مغز و محتواى اصلى نماز و نشان قبولى اعمال و عبادات است. هسته بى مغز، رشد نمى كند و ثمر نمى دهد. نماز بدون بازداشتن از بدى ها، همان عبادت بى محتواست.
امام صادق علیه السلام در بیان این نشانه، مى فرماید: «مَنْ اَحَبّ اَنْ یَعْلَمَ اَقُبِلَتْ صَلاتُه اَمْ لَمْ تُقْبَل، فَلْینظُر هَلْ مَنَعتْهُ صَلاتُه عَنِ الْفَحشاءِ وَالمنكر؟ فَبقَدرِ ما ضَعَتْهُ قُبِلَتْ مِنه»(110)
هر كس دوست دارد بداند نمازش قبول شده یا نه، ببیند كه آیا نمازش او را از گناه و زشتى باز داشته یا نه؟ پس به هر قدر كه نمازش او را از گناه باز داشته، به همان اندازه نمازش قبول شده است.