گاهى كسى علاقه دارد خدمتگزارى كسى را بكند. بدون آنكه چشمداشتِ مالى و هدف اقتصادى داشته باشد. خود خدمت به آن شخصیّت والا، برایش هدف و ارزشمند است، و نه حتّى كسب دانش یا كسب وجهه و رسیدن به موقعیّت اجتماعى.
بسیارند كسانى كه از نشستن در كنار یك شخصیّت یا داشتن عكس با او، خوشحال مى شوند، هر چند نفعى برایشان نداشته باشد. خود این نزدیكى برایشان محبوب است. وقتى براى انسان ها در این دنیا، اینگونه امور، گرانبهاست، بندگى خدا و در محضر الهى بودن مایه افتخار نیست؟
بهانه یا تحقیق؟
با توجه به آنچه گذشت، معلوم مى شود كه كسانى هستند كه روحیه تعبّد و تسلیم ندارند و در پى بهانه اند تا شانه از بار تكلیف و دیندارى خالى كنند. از این رو مسئله «تحقیق» را عنوان مى كنند و براى هر دستور دینى، دنبال فلسفه و دلیل مى گردند و خیلى هم خود را روشنفكر جا مى زنند. قرآن كریم نسبت به برخى از اینگونه افراد درباره اعتقاد به قیامت مى فرماید:
«بَلْ یُرِیدُ الْإِنسَنُ لِیَفْجُرَ أَمَامَهُ ، یَسْئَلُ أَیَّانَ یَوْمُ الْقِیَمَةِ؟»(139) گروهى مى خواهند راه گناه را در پیش گیرند، مى پرسند: روز قیامت كى است؟
آنان مثل كودكان بهانه گیرى هستند كه هر لحظه بهانه مى گیرند و آن كه