«اَلى مَنْ تقصد؟ اَرَبّاً غیرى تُریدُ؟ وَ رَقیباً سواىَ تَطْلُبُ جواداً خَلاىَ تَبْغى؟»(177)
به كه توجّه مى كنى؟ آیا پروردگار غیر از من سراغ دارى؟ آیا مراقبى جز من در كار است؟ آیا به بخشنده اى غیر از من دل بسته اى؟ بخشنده ترین كس منم... اگر توجّه به من داشته باشى، من و فرشتگانم به تو توجّه داریم...
نماز، از دیدگاه عقل و وجدان
یكى از حقوق انسانى، سپاس از محبت و نیكى دیگران است. حتّى اگر مسلمان نباشیم، احسان و نیكى دیگران به عهده ما مسئولیت تشّكر مى گذارد. این حقّ، نسبت به هر زبان و نژاد و ملیّت و كشور، یكسان است.
هر چه لطف و نیكى بیشتر و نیكى كننده بزرگتر باشد، تشّكر هم باید بیشتر و بهتر انجام گیرد.
و... آیا كسى بیشتر از «خدا» بر ما حق دارد؟... خیر، چرا كه نعمت ونیكى او درباره ما بیشمار است، و خودش نیز وجودى عظیم و فیّاض مى باشد.
خداوند، ما را از یك سلّول آفرید، و هر چه نیاز حیات ما بود، از قبیل: نور، حرارت، مكان، هوا، آب، اعضاء، غرائز، قوا، طبیعت