پیشوایان معصوم ما، هنگام نماز، رنگ خود را مى باختند و مى فرمودند: وقت اداى امانت الهى وحضور در پیشگاه الهى است.(163)
گرچه بعضى نماز را به طمع بهشت یا ترس از عذاب جهنم مى خوانند، امّا امیرالمؤمنین علیه السلام نماز را نه براى تجارت یا سپرى از آتش، بلكه بخاطر شایستگى خدا براى عبادت، انجام مى دهد.(164)
براى اهتمام به این برنامه سازنده، اسلام به پدران و مادران سفارش كرده كه اطفال خود را قبل از بلوغ، مثلاً از سنّ هشت سالگى به هر نحو كه مى توانند وادار به نماز كنند و گاهى هم بخاطر بى اعتنایى شان، از خود خشونت نشان دهند.(165)
آنكه اهل نماز است، با مبدأ هستى مرتبط است. مثل خلبانى كه با اتاق فرمان ارتباط دارد.
نماز، سبب آمرزش گناهان و زدودن آثار لغزش هاست. قرآن، پس از دستور به نماز، مى فرماید: «إِنَّ الْحَسَنَتِ یُذْهِبْنَ السَّیِّئَاتِ»(166) نیكى ها، بدى ها را از بین مى برد.
ترك نماز
ترك نماز، قطع رابطه كردن با آفریدگار هستى است و این در دنیا