نخواهد داشت. همه مى دانند كه مرده، قادر بر انجام كارى نیست، امّا خیلى ها، در همان حال، از مرده مى ترسند.
ریاكار، هر چند ممكن است به خدا و قیامت و حساب و كتاب، آگاه باشد، ولى آگاهى او چون به مرحله یقین نرسیده، از اخلاص دور مى شود. این یقین هم در سایه عبادت بسیار فراهم مى آید.
قرآن مى گوید: «وَاعْبُدْ رَبَّكَ حَتَّى یَأْتِیَكَ الْیَقِینُ»(276)
آنقدر عبادت كن تا یقین به تو برسد.
اگر یقین داشته باشیم كه عالم، محضر خداست، عزت و ذلّت به دست اوست، دنیا و جلوه هاى آن، سرمایه هایى كم سود و گذرا و فریبنده است، به اخلاص در عمل كشیده مى شویم.
نشانه هاى اخلاص
بسیارند كسانى كه خود را در نیّت و عمل «مخلص» مى دانند، ولى اگر خوب بررسى كنند، نیّت هاى غیرالهى را در كارهایشان خواهند شناخت. از این رو به بعضى نشانه هاى اخلاص، بر مبناى قرآن و حدیث اشاره مى كنیم:
1- بى توقعى از دیگران
نمونه اى را كه در قرآن كریم در این باره یاد مى كند، افطارى دادن حضرت على و فاطمه علیها السلام است. امام حسن علیه السلام و امام حسین علیه السلام در كودكى بیمار شدند. پیامبر صلى الله علیه وآله و جمعى از اصحاب به عیادت