و آخرت، عواقب تلخى دارد. در قیامت، اهل بهشت از دوزخیان مى پرسند: چه چیز شمارا روانه جهنّم كرد؟ یكى از پاسخ هایشان اینست كه ما پابند به نماز نبودیم: «لَمْ نَكُ مِنَ الْمُصَلِّینَ»(167)
در جایى دیگر، به نمازگزارانى كه نسبت به نمازشان سهل انگار و بى اعتنا هستند و گاهى مى خوانند و گاهى نمى خوانند، مى گوید: واى بر آنان: «فَوَیْلٌ لِلْمُصَلّینَ الَّذِینَ هُمْ عَن صَلَاتِهِمْ سَاهُونَ»(168)
رسول خدا صلى الله علیه وآله فرموده است: «مَنْ ترك الصّلاة مُتعمّداً فَقَد كَفر»(169) هر كه از روى عمد و با توجّه نماز را رها كند، از اسلام خارج شده و كافر است.
و نیز فرموده است: «بَیْنَ الْعَبدِ وَ بَیْنَ الكُفرِ تَرْكُ الصَّلاةِ»(170)
مرز میان اسلام و كفر، چیزى بیش از رها كردن نماز نیست.
سبك شمردن نماز
ارزش گذارى به نماز، نشانه ایمان به خداست و بى اعتنایى، دلیل ضعف عشق و علاقه به معنویّات است.
حضرت على علیه السلام فرمود: «اِنّ اَسْرَقَ النّاسِ مَنْ سَرِقَ صَلاتَهُ»(171)