از رسول گرامى اسلام (ص) در باره ى حضرت فاطمه (س) داريم كه مى فرمايند: «إِنَّ ابْنَتِي فَاطِمَةَ مَلَأَ اللَّهُ قَلْبَهَا وَ جَوَارِحَهَا إِيمَاناً إِلَى مُشَاشِهَا تَفَرَّغَتْ لِطَاعَةِ اللَّه» «1»
دخترم فاطمه، قلب و تمام جوارحش مملوّ از ايمان و يقين گشته، وى بدون دغدغه، مشغول عبادت پروردگار مى باشد.
«مَا كَانَ فِي الدُّنْيَا أَعْبَدَ مِنْ فَاطِمَةَ (س) كَانَتْ تَقُومُ حَتَّى تَتَوَرَّمَ قَدَمَاهَا» «2»
هيچ كس عابدتر از فاطمه (س) نبود، او آنقدر براى راز و نياز و نماز خواندن بر روى پاهايش مى ايستاد كه پاهايش ورم كرده بود. اين روايت ميزان علاقه ى حضرت فاطمه (س) را به مقام ربوبى، و درجه ى ايمان و خلوص يقين او را به طور كامل نمايان مى سازد، و از سوى ديگر جلوه اى از شخصيت عبادى حضرت فاطمه (س) را به نمايش مى گذارد. امام حسن مجتبى (ع) در اين مورد مى فرمايند:
«رَأَيْتُ أُمِّي فَاطِمَةَ (س) قَامَتْ فِي مِحْرَابِهَا لَيْلَةَ جُمُعَتِهَا فَلَمْ تَزَلْ رَاكِعَةً سَاجِدَةً حَتَّى اتَّضَحَ عَمُودُ الصُّبْح» «3»
مادرم فاطمه (س) را ديدم كه در شب جمعه از بستر خويش جدا شده تا طلوع خورشيد مشغول عبادت و راز و نياز با پروردگار بود و لحظه اى از ركوع و سجود دست برنمى داشت.
تمام عالم هستى فاطمه (س) را مى شناسد
در قسمتى از حديثى كه حضرت امام موسى بن جعفر از پدران بزرگوارشان (ع) درباره ى مكالمه ى رسول خدا (ص) در شب معراج نقل