فاطمه (س) و اتّصال دائمى به بهشت
پيامبراكرم (ص) مخاطبان خود را متوجه مقام نورى حضرت فاطمه (س) فرمودند كه در آن مقام قبل از خلقت آدم و وقتى در عالم تماماً روح ها حاضر بودند، خداوند او را از نور خود آفريد. اصحاب سؤال كردند: اى پيامبر خدا! آيا او از جنس بشر نيست؟ چون اصحاب متوجّه بودند كه اگر موجودى فوق زمين و آسمان ها باشد، بايد از نوع انسان نباشد، زيرا لازمه ى وجود انسان، وجود زمين و آسمان است، پيامبر خدا (ص) آنچه را اصحاب فكر كرده بودند نفى نكردند ولى با طرح يك نكته ى دقيق حقيقت بزرگى را در مقابل اهل انديشه گشودند و جواب دادند: «فاطِمَةُ حَوْراءُ الْإِنْسِيَّةُ»؛ يعنى فاطمه (س) در مقام خود يك جنبه ى حورايى و بهشتى و يك جنبه ى انسانى و زمينى دارد و اين غير از آن است كه هر انسانى به طور تكوينى داراى يك نفس و يك بدن است. فاطمه (س) شخصيتى است خاص كه اين دو جنبه ى آسمانى و زمينى يعنى جنبه ى فرشته بودن و انسان بودن را در خود جمع نموده و هركس بتواند به آن مقام نظر كند تحت تأثير انوار آن حضرت، منوّر به جنبه ى فرشته بودنِ حضرت مى شود.
يك وقت شما در اثر عبادت و معارف الهى، جنبه اى از وجود خود را تا آن حد متعالى مى كنيد كه پس از جدايى از بدن به سوى بهشت سير نمائيد و در بهشت جاى گيريد، يعنى مقام شما از ابتدا بهشتى نبود، بلكه به كمك شريعت الهى، نَفْسِ خود را بهشتى كرديد، ولى طبق اين روايت، فاطمه (س) وجهى دارد كه آن وجه از سنخ بهشت و بالاتر از بهشت است و