فاطمه (س) دريچه اى به عالم غيب
وقتى پيامبرخدا (ص) مى فرمايند:
«فاطِمَةُ بِضْعَةُ مِنّي»
از مقامى براى آن حضرت خبر مى دهند كه آن مقام محل ظهور بواطن غيبِ نبوت است و پاره اى از حقايق باطنى نبوت را به صورت تفصيلى براى انسان مى گشايد تا اگر كسى مى خواهد به آن حقايق دست يابد، به مقام فاطمه زهرا (س) نزديك شود و در آن راستا از اقيانوس معنويتِ مقام نبوت بهره گيرد. عمده آن است كه ديد خود را نسبت به فاطمه زهرا (س) تصحيح كنيم و او را به عنوان يكى از دريچه هاى ورود به عالم غيب بنگريم. در اين صورت يك مرتبه متوجّه مى شويد كه عجب! به واقع فاطمه (س) محل ظهور بواطن غيبِ نبوت بوده است و اين راه و رسم تجلى هر حقيقت غيبى است كه به وقتش بر قلب انسان تجلى مى كند.
مشكل ما اين است كه حقايق و انسان هاى قدسى را تقليل مى دهيم و با اين كه به ما مى فرمايند: با چشمى كه ليلةالقدر را مى نگريد فاطمه زهرا (س) را ببينيد، ما در نظر به زهراى مرضيه (س) نگاه خود را همچنان سطحى نگه مى داريم. مگر مى شود ما بالا نياييم و بالايى ها در منظر جان ما ظهور كنند؟ در تقليل امور قدسى درست همان كارى را مى كنيم كه با معرفت به خدا انجام مى دهيم و جنبه ى صمديت و حضور حضرت حق در جاى جاى هستى را تقليل مى دهيم و آن عقيده ى متعالى را با يك عقيده ى ساده محدود مى نمائيم. مگر كسى كه منظرش بيشتر به عالم حسّ است مى تواند توحيد صمدى را بفهمد و يا معنى حضور غيبى فاطمه زهرا (س) را در عالم درك كند و او را دريچه ى رابطه ى هر انسانى