بسيار فراتر و مؤثرتر از دعاى خودمان خواهد بود؟ و مسلّم است كه دعاى آن حضرات به اجابت مى‌رسد. حال بنگريد، در اين عالم، چه كارى با ارزش تر از صلوات بر پيامبر و اهل آن حضرت(عليه السلام)مى‌توان سراغ گرفت.
البته گرچه عنايت و لطف آن بزرگواران نسبت به ما از اندازه بيرون است، اما ميزان ارادت و محبت ما به ايشان نيز در اين عنايت بى تأثير نيست. شاهد اين مطلب اين روايت است كه شخصى به امام رضا(عليه السلام)عرض كرد:
جُعِلْتُ فِداكَ أَشْتَهى أَنْ أَعْلَمَ كَيْفَ أَنَا عِنْدَكَ قالَ: أُنْظُرْ كَيْفَ أَنَا عِنْدَكَ؛(39) فدايت گردم؛ مايلم بدانم جايگاه من در نزد شما چگونه است؟ حضرت در پاسخ فرمودند: بنگر جايگاه من در نزد تو چگونه است. (يعنى هرقدر تو به ما توجه دارى ما نيز به تو توجه خواهيم كرد.)
حقيقتى كه امام رضا(عليه السلام) بيان فرموده اند اشاره به رابطه متقابلى دارد كه به عنوان يك اصل در برخى از آيات قرآن نيز آمده است؛ از جمله اين آيه:
فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ وَ اشْكُرُوا لِي وَ لا تَكْفُرُونِ؛(40) پس مرا ياد كنيد، [تا]شما را ياد كنم و شكرانه ام به جاى آريد و با من ناسپاسى نكنيد.
يا اين آيه:
وَأَوْفُوا بِعَهْدِي أُوفِ بِعَهْدِكُمْ؛(41) و به پيمانم وفا كنيد، تا به پيمانتان وفا كنم.
البته توجه خداوند به ما معلول توجهات ما نيست. چنان نيست كه، العياذ بالله، خداوند غفلت داشته باشد و وقتى ما او را ياد مى‌كنيم، بر اثر ياد ما خدا متوجه ما مى‌شود؛ چون چيزى از خداوند غايب نيست. منظور در