دنيايى خود سال ها زحمت مى‌كشيم تا به آن‌ها برسيم، براى رسيدن به كمالات اخروى نيز بايد تلاش كنيم و چنان نيست كه به راحتى به آن‌ها دست يابيم. در اين راه نيز نبايد انتظار داشته باشيم كه ره صد ساله را يك شبه طى كنيم. بايد همواره در صدد ترك گناهان و پاك ساختن حريم دل از آلودگى هاى معنوى بود و برنامه اى منظم و مستمر براى عبادات در نظر گرفت. اگر انسان برنامه اى منظم براى عبادت نداشته باشد و هر وقت ميلش كشيد عبادت كند ـ مثلاً يك روز ده جزء قرآن بخواند و پس از آن چندين ماه به قرآن نگاه نكند ـ تغيير و تحول قابل توجهى در او پديد نخواهد آمد.
در اصول كافى بابى به استمرار و مداومت بر عبادت و عمل اختصاص داده شده است. در يكى از روايات آن باب امام صادق(عليه السلام) مى‌فرمايند:
إِيّاكَ أَنْ تَفْرِضَ عَلى نَفْسِكَ فَرِيضَةً فَتُفارِقَها اثْنَى عَشَرَ هِلاَلا؛(127) مبادا عملى را بر خود واجب گردانى و تا دوازده ماه از آن دست بردارى.
هم چنين آن حضرت در روايت ديگرى مى‌فرمايند:
كَانَ عَلِىُّ بْنُ الحُسَيْنِ صَلَواتُ اللّهِ عَلَيْهِما يَقُولُ إِنِّى لَأُحِبُّ أَنْ أُداوِمَ عَلَى الْعَمَلِ وَ إِنْ قَلَّ؛(128) امام سجاد(عليه السلام) مى‌فرمود: من دوست دارم كه بر عمل مداومت داشته باشم، گرچه كم باشد.
توصيه علما و بزرگان اين است كه انسان در آغاز عبادت و عملى، سبك مختصر را برگزيند تا بتواند آن را استمرار و تداوم بخشد و برايش به