داشته باشيم:
1. از جمله موانع ذكر، رفاه زدگى و توجه افراطى به دنيااست. خداى متعال در اين باره مى‌فرمايد:
يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تُلْهِكُمْ أَمْوالُكُمْ وَ لا أَوْلادُكُمْ عَنْ ذِكْرِ اللّهِ وَ مَنْ يَفْعَلْ ذلِكَ فَأُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ؛(117) اى كسانى كه ايمان آورده ايد! اموال و فرزندانتان شما را از ياد خدا غافل نكند، و كسانى كه چنين كنند، آنان خود زيان كارانند.
گرايش به توحيد، خداپرستى و توجه به پروردگار، امرى فطرى است و از آغاز شكفتگى نيروى عقل، يكى از انديشه هايى كه فكر انسان را به خود مشغول مى‌دارد همين است كه آفريدگار خود را بشناسد. با اين حال و با همه كوشش هاى پيامبران الهى، گروه اندكى راه فطرت و عقل سليم را برمى گزينند و در هر عصرى معمولاً تعداد گمراهان بيشتر است. خداوند با اشاره به همين حقيقت مى‌فرمايد: قَلِيلاً ما تَذَكَّرُونَ؛(118) چه اندك پند مى گيريد. بر اين اساس، خداوند تأثير گرايش هاى مادى و دنيوى را در جلوگيرى از توجه به ياد خدا مدّ نظر قرار داده است. گرايش هاى افراطى مادى و دنيوى و توجه بيش از حد به اموال و اولاد، روح انسان را آلوده مى‌سازد و صفا و جلاى آن را از بين مى‌برد. اگر غفلت از ياد خدا به موقع درمان نشود، انسان در دو جهان زيان كار مى گردد. غفلت از ياد خدا باعث مى گردد كه انسان از هدف اصلى حيات باز بماند و به مسايلى كه به همين حيات