وَ لا تُطِعْ مَنْ أَغْفَلْنا قَلْبَهُ عَنْ ذِكْرِنا وَ اتَّبَعَ هَواهُ وَ كانَ أَمْرُهُ فُرُطاً؛(114) و از آن كسى كه قلبش را از ياد خود غافل ساخته ايم و از هوس خود پيروى كرده و [اساس] كارش بر زياده روى است، اطاعت مكن.
در جاى ديگر مى‌فرمايد:
فَأَعْرِضْ عَنْ مَنْ تَوَلّى عَنْ ذِكْرِنا وَ لَمْ يُرِدْ إِلاَّ الْحَياةَ الدُّنْيا؛(115) پس از هر كس كه از ياد ما روى برتافته و جز زندگى دنيا را خواستار نبوده است، روى برتاب.
خداوند به پيامبر(صلى الله عليه وآله) فرمان مى‌دهد، از كسانى كه فقط دل بسته زندگى دنيا هستند و شهوت و كام جويى از دنيا را بر ياد خدا و توجه به آخرت مقدم داشته اند، دورى كن. اين دسته به جهت توجه افراطى به دنيا، چنان از خداوند غافل شده اند كه بسا صرف وقت در امور عبادى و معنوى و توجه به خداوند را مايه تضييع عمر و به هدر دادن آن تلقى مى‌كنند! و چه بسا كارشان به جايى مى‌رسد كه وقتى نام خدا و اولياى خدا برده مى‌شود، سعى مى‌كنند حرف را عوض كنند. برعكسِ حضرت ابراهيم(عليه السلام)، هنگامى‌كه جبرييل گفت: «سبّوح قدوس» فرمود: اگر يك بار ديگر نام محبوبم را تكرار كنى نيمى‌از مالم را مى‌دهم. پس از آن كه حضرت جبرئيل اين ذكر را تكرار كرد، حضرت ابراهيم(عليه السلام)باز فرمود: اگر يك بار ديگر نام محبوبم را ببرى همه مالم را مى‌دهم. اما دنياپرستان نه فقط از نام خدا لذت نمى‌برند، بلكه چنان زرق و برق دنيا آن‌ها را فريب داده و دل باخته دنيا شده اند كه به