صورت خاصى كرده اند كه آن نوع شناخت منجر به درك شب قدر مى شود.
فرات كوفى در تفسير شريف خود دارد:
«عَنْ أَبِي عَبْدِاللَّهِ أَنَّهُ قَالَ «إِنَّا أَنْزَلْناهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ» اللَّيْلَةُ «فَاطِمَةُ» وَ الْقَدْرُ «اللَّهُ» فَمَنْ عَرَفَ فَاطِمَةَ حَقَ مَعْرِفَتِهَا فَقَدْ أَدْرَكَ لَيْلَةَ الْقَدْرِ وَ إِنَّمَا سُمِّيَتْ فَاطِمَةُ لِأَنَّ الْخَلْقَ فُطِمُوا عَنْ مَعْرِفَتِهَا» «1» از امام جعفر صادق (ع) روايت مى كند كه آن حضرت فرمودند: معنى كلمه ى «ليلة» كه در آيه ى يكم سوره ى مباركه ى قدر آمده يعنى «فاطمه» و معنى كلمه ى قدرْ يعنى «خدا»، پس كسى كه فاطمه را آن طور كه بايد و شايد بشناسد «ليلة القدر» را درك نموده است و فاطمه بدين لحاظ فاطمه ناميده شد كه خلق از شناسايىِ او بازداشته شده اند.
در تفسير عرائس البيان ناظر به اين مطلب در تفسير انفسى گويد: «ليلة القدر هى البنيةُ المحمدية حال احتجابه عليه السّلام فى مقام القلب بعد الشهود الذاتى لان الانزال لا يمكن الا فى هذه البنية فى هذه الحالة. و القدر هو خطره عليه السّلام و شرفه اذ لا يظهره قدره و لا يعرفه هو الا فيها». ليلةالقدر بنيه ى محمّدى (ص) است كه به واسطه ى آن به مقام «قلب» احتجاب شده است، پس از شهود ذاتى. چرا كه انزال قرآن صورت نمى گيرد، مگر بر چنين قلب و سينه ى منشَرَح. قدر؛ بزرگى منزلت و جايگاه و شرف آن