شما وقتى الفاظى را از زبان يك انسان حكيم مى شنويد به آن معانى كه در باطن آن الفاظ نهفته است منتقل مى شويد و اگر اين الفاظ محسوس نبود، ارتباط با آن معانى كه در ذهن گوينده بود، براى شما ممكن نمى شد. حضرت زهرا (س) و ساير چهارده معصوم، مَثَلشان، مَثَل الفاظ داراى معانى است كه از يك جهت بشرند و همه مى توانند حركات و گفتار ايشان را ببينند و از جهت ديگر همين حالا و بالفعل حامل حقايق غيبى مى باشند و سراسر حركات و سيره ى آن ها بستر ظهور حقايق آسمانى است، مِثل شكل خاص الفاظ كه همان شكل، صورتِ معناىِ مربوطه است. اگر كسى خواست با حقايق عالم قدس مرتبط شود مى تواند از طريق چهارده معصوم (ع) با حقايق عالم غيب ارتباط پيدا كند، كافى است انسان با هدفِ نظر به عالم قدس به اهل البيت (ع) نظر كند، همان طور كه شما با هدفِ يافتن معانىِ مربوط به الفاظ به الفاظ نظر مى كنيد، بدون آن كه بخواهيد تنها صوت الفاظ را بشنويد.
حضرت زهرا (س) نمونه اى از انسان هايى است كه در وجود آن حضرت حقايقِ فوق زمين و آسمان تجلّى كرده است و نمايش آن حقايق مى باشند، بايد با نظر به سيره و سخنان آن حضرت متوجه سرّ فاطمى آن حضرت شد كه در دعاى خود با توجه به آشنايى كه نسبت به اين سرّ داريد مى گوئيد:
«اللّهُمَّ انّى اسئَلُكَ بِفَاطِمَةَ وَ ابِيهَا وَ بَعْلِهَا وَ بَنِيهَا وَ السِرِّ الْمُسْتَودِعِ فِيهَا» «1»
خدايا! از تو به حقيقت فاطمه و به حقيقت پدر و همسر و فرزندان فاطمه و به حقيقت سرّى كه در نزد فاطمه (س) به وديعت گذاشته