هركس كه بخواهد به انسانيت واقعى دست يابد با توجّه به امام معصوم اين كار برايش ممكن گردد كه البته اصل اين بحث و حواشى آن را در جاى ديگر بايد دنبال بفرماييد. «1» ولى مطلبى را كه در مورد عين الانسان در اين جا مطرح مى كنيم با مثال آب به عنوان عين ترى شايد بتوان تصوّر موضوع را به ذهن نزديك كرد. مثلًا ما براى سيراب شدن بايد به عين ترى رجوع كنيم و يا اگر بخواهيم چيزى را شور كنيم، بايد به عين شورى يعنى نمك رجوع كنيم؛ زيرا خداوند نمك را براى شور كردن خلق كرد. براى انسان شدن هم فقط و فقط يك راه وجود دارد و آن اين است كه به عين انسان رجوع كنيم. امام زمان (عج) عين الانسان مى باشند. من و شما به اندازه اى كه به امام زمانِ خود نزديك شويم، بهره اى از انسانيت داريم.
انسانيت يك حقيقت است. چيزى كه حقيقت است منشأ همه چيزهايى است كه از آن حقيقت بهره دارند، يعنى هر چيزى به مطلقش برمى گردد؛ همان طوركه هر شورى به عين شورى برمى گردد. به اصطلاحِ فلسفه، انسانيت تشكيك بردار است؛ يعنى مثل نور شدّت و ضعف مى پذيرد. هرچيزى كه داراى شدّت و ضعف است، حقيقت دارد و ساخته ذهن ما و يا از اعتبارات بشر نيست. نمى توان گفت كه مثلًا اين ستون از ستون ديگر ستون تر و يا شديدتر است؛ يعنى نمى توان براى ستون بودن شدّت و ضعف قائل شد، چون اين ها اعتبارات بشر است و ستون حقيقتى ندارد؛ ولى در مورد وجود و علم و انسانيت، شدّت و ضعف مطرح است،