اين مسئله قاعده دارد. عرضم اين بود كه عرفا چگونه روح توحيدى را در شخصيت فردى خود پياده مى كنند و خدا را در همه زندگى خود حاضر مى نمايند. حالا حكومت امام زمان (عج) يعنى حاكميت همين حالت، منتها در جامعه جهانى. لذاست كه مى گوييم آينده جهان با ظهور مقدس حضرت مهدى (عج) صورت خدايى پيدا مى كند.
انتظارِ منطقى، راه گشا است
شما خودتان فكر كنيد. مگر راه ديگرى هم هست؟ مگر با اين بخشنامه ها بدون نور توحيد مى شود جامعه را اداره كرد؟ بخشنامه مى دهند كه مى خواهيم ببينيم كدام اداره بهتر كار مى كند و ملاك هاى عجيب و غريب هم براى آن تعيين مى كنند، به طورى كه بعضاً بدترين اداره و بدترين مدير امتياز مى آورند! بايد آن نور توحيد بيايد. شرطش هم اين است كه به انتظارِ توحيدِ حضرت مهدى (عج) براى جامعه برنامه ريزى كنيم. حال چه حضرت حالا بيايند و چه بعد. اين جهت گيرى تنها راه رفع مشكلات خواهد بود، راه ديگرى هم نيست.
بنده معتقدم كه حتى اگر به فكر ظهور مقدس امام مهدى (عج) نباشيم و بخواهيم كه جامعه را توحيدى كنيم، بايد حتماً يك افق برين جلويمان باشد و جهت گيرى ما به سوى آن باشد تا فعاليت هايمان همين حالا هم فايده داشته باشد و خداوند آن افق برين را براى ما خلق كرده است. بنابر همين اصل است كه ائمه ما (عليهم السلام) مى گويند: كسانى كه در انتظار فرج اند، در