رضايت امام (ع) لطف خداست
در انتهاى دعاى ندبه از حضرت حق تقاضا مى كنى كه: «وَ امْنُنْ عَلَيْنا بِرِضاهُ» يعنى اى خدا! منّت بگذار بر ما به اين كه امام ما از ما راضى شود و خوشنودى او از ما را، سرمايه جان ما بگردان. اين حرف عجيبى است كه ما از خدا مى خواهيم بر ما منّت بگذارد و رضايت امام زمان (عج) را بر ما ارزانى دارد. چون ما يك ارتباط مستقيم با خدا داريم و يك ارتباط با امام زمان (عج)، و آنچه ما را نجات مى دهد اين است كه با به دست آوردن رضايت آن حضرت، آدم شويم و با جميع اسماء الهى با خدا ارتباط برقرار كنيم. در ابتداى امر با خداوند، بدون واسطه مى توان ارتباط برقرار كرد، چون خدا از امام زمان (عج) در هستى حاضرتر است- هركه مجرّدتر است حاضرتر است «1»- خداوند با دو جلوه با هر كس ارتباط دارد. يك جلوه با واسطه و يك جلوه بى واسطه، چون او واسع عليم است، پس از آن جلوه خدا، كه حى و حاضر است واز امام هم حاضرتر است مى خواهيم كه امام زمان (عج) را از ما راضى كند. مى گوييم خدايا قلب امام زمان (عج) را از ما راضى و خشنود گردان. آن وقت ديگر اين شبهه پيش نمى آيد كه امام زمان (عج) كه واسطه بين ما و خداوند است آيا بهتر نيست كه از خود حضرت (عج) بخواهيم كه از ما راضى شود. چون ما يك رابطه مستقيم با پروردگار داريم كه نجات ما را در رضايت امام (ع) از ما قرار داده است و با ارتباط با امام زمان (عج) و با ايجاد رضايت در قلب مباركش، مى توان به