معنى رؤيت مقام حضرت (عج)
يكى از نكاتى كه لازم است با نظر به حضرت حجّت (عج) به قلب خود تفهيم كنيم، احساس فراغ آن حضرت است. شما قبول داريد كه ما هيچ چيز نمى خواهيم غيرازاين كه حضرت به قلب ما نظر كنند تا ما انسان شويم. پس لازم است احساس فراغ و جدايى نظر حضرت را به خود بفهمانيم و در دورى از اين محبوب حقيقى ناله سر دهيم. نكته دوم اين است كه بايد طلب شهود حضرت را داشته باشيم و از طلب شهود غفلت نكنيم. البته به اين مسئله التفات داشته باشيد كه حضرت حجّت (عج) انسان كامل است و انسان كامل يك مقام است نه يك جسم. جسم داشتن و شخص بودنِ حضرت فرع قضيه است. چرا كه عالم ماده، عالم تعيّنات و تشخّصات است. هر كسى بخواهد در اين عالم ظهور كند بايد تشخّص و جسم داشته باشد و كسى كه وجودش ناب است تشخّص او هم ناب است امّا اين وجه، حقيقت امام (ع) و حقيقت پيامبر (ص) نيست. حقيقت پيامبر (ص) آن است كه فرمود: «لَوْلاكَ لَما خَلَقْتُ الْافْلاكَ»، يعنى اى پيامبر! اگر تو نبودى، افلاك خلق نمى شد. پس مقام حضرت، مقامِ منشأيت همه هستى است. پس به اين مقام و حقيقت بايد توجه داشته باشيد، آنگاه طالب نظر و شهود آن مقام شويد. امام زمان (عج)، انسان كامل، حامل همه اسماء الهى و واسطه فيض الهى و قلم اعلى است. حالا اگر چنين مقامى به شما نظر كند، به قلب و سِرّ شما نظر مى كند. جان شما با چنين مقامى رابطه برقرار خواهد كرد، اين نهايت كمال هر انسانى است. كافى است با تمام وجود نظر شما