(ترتیبها 72) سُورَة الجِنّ (آیاتها 28)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
قُلْ أُوحِيَ إِلَيَّ أَنَّهُ اسْتَمَعَ نَفَرٌ مِّنَ الْجِنِّ فَقَالُوا إِنَّا سَمِعْنَا قُرْآنًا عَجَبًا (۱) يَهْدِي إِلَى الرُّشْدِ فَآمَنَّا بِهِ ۖ وَلَن نُّشْرِكَ بِرَبِّنَا أَحَدًا (۲) وَأَنَّهُ تَعَالَىٰ جَدُّ رَبِّنَا مَا اتَّخَذَ صَاحِبَةً وَلَا وَلَدًا (۳) وَأَنَّهُ كَانَ يَقُولُ سَفِيهُنَا عَلَى اللَّهِ شَطَطًا (۴) وَأَنَّا ظَنَنَّا أَن لَّن تَقُولَ الْإِنسُ وَالْجِنُّ عَلَى اللَّهِ كَذِبًا (۵) وَأَنَّهُ كَانَ رِجَالٌ مِّنَ الْإِنسِ يَعُوذُونَ بِرِجَالٍ مِّنَ الْجِنِّ فَزَادُوهُمْ رَهَقًا (۶) وَأَنَّهُمْ ظَنُّوا كَمَا ظَنَنتُمْ أَن لَّن يَبْعَثَ اللَّهُ أَحَدًا (۷) وَأَنَّا لَمَسْنَا السَّمَاءَ فَوَجَدْنَاهَا مُلِئَتْ حَرَسًا شَدِيدًا وَشُهُبًا (۸) وَأَنَّا كُنَّا نَقْعُدُ مِنْهَا مَقَاعِدَ لِلسَّمْعِ ۖ فَمَن يَسْتَمِعِ الْآنَ يَجِدْ لَهُ شِهَابًا رَّصَدًا (۹) وَأَنَّا لَا نَدْرِي أَشَرٌّ أُرِيدَ بِمَن فِي الْأَرْضِ أَمْ أَرَادَ بِهِمْ رَبُّهُمْ رَشَدًا (۱۰) وَأَنَّا مِنَّا الصَّالِحُونَ وَمِنَّا دُونَ ذَٰلِكَ ۖ كُنَّا طَرَائِقَ قِدَدًا (۱۱) وَأَنَّا ظَنَنَّا أَن لَّن نُّعْجِزَ اللَّهَ فِي الْأَرْضِ وَلَن نُّعْجِزَهُ هَرَبًا (۱۲) وَأَنَّا لَمَّا سَمِعْنَا الْهُدَىٰ آمَنَّا بِهِ ۖ فَمَن يُؤْمِن بِرَبِّهِ فَلَا يَخَافُ بَخْسًا وَلَا رَهَقًا (۱۳)
سوره الجن
*بنام خداوند بخشنده مهربان*
بگو: به من وحى شده است که جمعى از جنّ به سخنانم گوش فرا داده اند، سپس گفته اند: «ما قرآن عجیبى شنیده ایم، (۱) که به راه راست هدایت مى کند، پس ما به آن ایمان آورده ایم و هرگز کسى را همتاى پروردگارمان قرار نمى دهیم، (۲) و این که والا است مقام با عظمت پروردگار ما، و او هرگز براى خود همسر و فرزندى انتخاب نکرده است، (۳) و این که سفیه ما (ابلیس) درباره خداوند سخنان ناروا مى گفت، (۴) و این که ما گمان مى کردیم که انس و جنّ هرگز بر خدا دروغ نمى بندند، (۵) و این که مردانى از بشر به مردانى از جنّ پناه مى بردند، و بر گمراهى و طغیان آنان مى افزودند، (۶) و این که آنها گمان کردند ـ همان گونه که شما گمان مى کردید که خداوند هرگز کسى را (به نبوت) مبعوث نمى کند، (۷) و این که ما آسمان را جستجو کردیم و آن را پر از محافظان قوى و تیرهاى شهاب یافتیم، (۸) و این که ما پیش از این به استراق سمع در آسمانها مى نشستیم; امّا اکنون هرکس بخواهد استراق سمع کند، شهابى را در کمین خود مى یابد، (۹) و این که (با این اوضاع) ما نمى دانیم آیا اراده شرّى درباره اهل زمین شده یا پروردگارشان خواسته است آنان را هدایت کند؟! (۱۰) و این که در میان ما، افرادى صالح و افرادى غیرصالحند;و ما گروههاى متفاوتى هستیم، (۱۱) و این که ما یقین داریم هرگز نمى توانیم بر اراده خداوند در زمین غالب شویم و نمى توانیم از (پنجه قدرت) او بگریزیم، (۱۲) و این که ما هنگامى که هدایت (قرآن) را شنیدیم به آن ایمان آوردیم; و هرکس به پروردگارش ایمان بیاورد، نه از نقصان (در پاداش) مى ترسد و نه از ستم (در مجازات). (۱۳)