كَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ (۲۰) وَتَذَرُونَ الْآخِرَةَ (۲۱) وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ (۲۲) إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٌ (۲۳) وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ بَاسِرَةٌ (۲۴) تَظُنُّ أَن يُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَةٌ (۲۵) كَلَّا إِذَا بَلَغَتِ التَّرَاقِيَ (۲۶) وَقِيلَ مَنْ ۜ رَاقٍ (۲۷) وَظَنَّ أَنَّهُ الْفِرَاقُ (۲۸) وَالْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ (۲۹) إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمَسَاقُ (۳۰) فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّىٰ (۳۱) وَلَٰكِن كَذَّبَ وَتَوَلَّىٰ (۳۲) ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰ أَهْلِهِ يَتَمَطَّىٰ (۳۳) أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰ (۳۴) ثُمَّ أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰ (۳۵) أَيَحْسَبُ الْإِنسَانُ أَن يُتْرَكَ سُدًى (۳۶) أَلَمْ يَكُ نُطْفَةً مِّن مَّنِيٍّ يُمْنَىٰ (۳۷) ثُمَّ كَانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ (۳۸) فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَيْنِ الذَّكَرَ وَالْأُنثَىٰ (۳۹) أَلَيْسَ ذَٰلِكَ بِقَادِرٍ عَلَىٰ أَن يُحْيِيَ الْمَوْتَىٰ (۴۰)
(ترتیبها 76) سُورَة الانسان (آیاتها 31)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
هَلْ أَتَىٰ عَلَى الْإِنسَانِ حِينٌ مِّنَ الدَّهْرِ لَمْ يَكُن شَيْئًا مَّذْكُورًا (۱) إِنَّا خَلَقْنَا الْإِنسَانَ مِن نُّطْفَةٍ أَمْشَاجٍ نَّبْتَلِيهِ فَجَعَلْنَاهُ سَمِيعًا بَصِيرًا (۲) إِنَّا هَدَيْنَاهُ السَّبِيلَ إِمَّا شَاكِرًا وَإِمَّا كَفُورًا (۳) إِنَّا أَعْتَدْنَا لِلْكَافِرِينَ سَلَاسِلَ وَأَغْلَالًا وَسَعِيرًا (۴) إِنَّ الْأَبْرَارَ يَشْرَبُونَ مِن كَأْسٍ كَانَ مِزَاجُهَا كَافُورًا (۵)
هرگز چنین نیست (که شما مى پندارید!) بلکه شما دنیاى زودگذر را دوست دارید (۲۰) وآخرت را رها مى کنید. (۲۱) (آرى) در آن روز صورتهایى شاداب و مسرور است، (۲۲) و به (الطاف) پروردگارشان مى نگرند. (۲۳) و در آن روز صورتهایى عبوس و درهم کشیده است، (۲۴) (زیرا) مى دانند عذابى کمرشکن در پیش دارند! (۲۵) هرگز چنین نیست (او ایمان نمى آورد) تا موقعى که جان به گلوگاهش رسد، (۲۶) و گفته شود: «آیا کسى هست که (این بیمار را از مرگ) نجات دهد؟!» (۲۷) (در این هنگام) او به جدایى از دنیا یقین پیدا مى کند، (۲۸) و ساق پاها (از سختى جان دادن) به هم مى پیچد! (۲۹) در آن روز مسیر همه به سوى (دادگاه) پروردگارت خواهد بود. (۳۰) (در آن روز گفته مى شود:) او ایمان نیاورد و نماز نخواند، (۳۱) بلکه تکذیب کرد و روى گردان شد، (۳۲) سپس به سوى خانواده خود بازگشت در حالى که متکبرانه قدم بر مى داشت. (۳۳) (با این اعمال) عذاب الهى براى تو شایسته تر است، شایسته تر! (۳۴) باز هم عذاب براى تو شایسته تر است، شایسته تر! (۳۵) آیا انسان گمان مى کند بى هدف رها مى شود؟! (۳۶) آیا او نطفه اى از منى که در رحم ریخته مى شود نبود؟! (۳۷) سپس بصورت خون بسته درآمد، و خداوند او را آفرید و موزون ساخت، (۳۸) و از آن، دو زوج مرد و زن آفرید. (۳۹) آیا چنین کسى قادر نیست که مردگان را زنده کند؟! (۴۰)
سوره الانسان
*بنام خداوند بخشنده مهربان*
آیا این گونه نیست که زمانى طولانى از روزگار بر انسان گذشت که چیز قابل ذکرى نبود؟! (۱) ما انسان را از نطفه به هم آمیخته اى آفریدیم، و او را مى آزماییم; (بدین جهت) او را شنوا و بینا قرار دادیم. (۲) ما راه را به او نشان دادیم، خواه شاکر باشد (و پذیرا گردد) یا ناسپاس. (۳) ما براى کافران،زنجیرها و غلها و شعله هاى سوزان آتش آماده کرده ایم! (۴) به یقین ابرار (و نیکان) از جامى مى نوشند که با عطر خوشى آمیخته است، (۵)