(ترتیبها 15) سُورَة الحِجر (آیاتها 99)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
الر ۚ تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ وَقُرْآنٍ مُّبِينٍ (۱) رُّبَمَا يَوَدُّ الَّذِينَ كَفَرُوا لَوْ كَانُوا مُسْلِمِينَ (۲) ذَرْهُمْ يَأْكُلُوا وَيَتَمَتَّعُوا وَيُلْهِهِمُ الْأَمَلُ ۖ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ (۳) وَمَا أَهْلَكْنَا مِن قَرْيَةٍ إِلَّا وَلَهَا كِتَابٌ مَّعْلُومٌ (۴) مَّا تَسْبِقُ مِنْ أُمَّةٍ أَجَلَهَا وَمَا يَسْتَأْخِرُونَ (۵) وَقَالُوا يَا أَيُّهَا الَّذِي نُزِّلَ عَلَيْهِ الذِّكْرُ إِنَّكَ لَمَجْنُونٌ (۶) لَّوْ مَا تَأْتِينَا بِالْمَلَائِكَةِ إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (۷) مَا نُنَزِّلُ الْمَلَائِكَةَ إِلَّا بِالْحَقِّ وَمَا كَانُوا إِذًا مُّنظَرِينَ (۸) إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ (۹) وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِكَ فِي شِيَعِ الْأَوَّلِينَ (۱۰) وَمَا يَأْتِيهِم مِّن رَّسُولٍ إِلَّا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِئُونَ (۱۱) كَذَٰلِكَ نَسْلُكُهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ (۱۲) لَا يُؤْمِنُونَ بِهِ ۖ وَقَدْ خَلَتْ سُنَّةُ الْأَوَّلِينَ (۱۳) وَلَوْ فَتَحْنَا عَلَيْهِم بَابًا مِّنَ السَّمَاءِ فَظَلُّوا فِيهِ يَعْرُجُونَ (۱۴) لَقَالُوا إِنَّمَا سُكِّرَتْ أَبْصَارُنَا بَلْ نَحْنُ قَوْمٌ مَّسْحُورُونَ (۱۵)
سوره الحجر
*بنام خداوند بخشنده مهربان*
الر، این آیات کتاب الهى، و قرآن مبین است. (۱) کافران (هنگامى که آثار شوم اعمال خود را ببینند،) چه بسا آرزو مى کنند که اى کاش مسلمان بودند! (۲) آنها را به حال خود واگذار تا بخورند، و (از دنیا) بهره گیرند، و آرزوها آنان را غافل سازد; ولى بزودى خواهند فهمید! (۳) ما اهل هیچ شهر و دیارى را هلاک نکردیم جز این که اجل معیّن (و زمان تغییرناپذیرى) داشتند. (۴) هیچ گروهى از اجل خود پیشى نمى گیرد; و از آن عقب نخواهد افتاد. (۵) و (کافران) گفتند: «اى کسى که «ذکر» [= قرآن ]بر تو نازل شده، تو به یقین دیوانه اى! (۶) اگر راست مى گویى،چرا فرشتگان را نزد ما نمى آورى؟!» (۷) (آنان بدانند) ما فرشتگان را، جز بحق، نازل نمى کنیم; و آنگاه که نازل شوند، دیگر به آنان مهلت داده نمى شود (; و در صورت انکار، به عذاب الهى نابود مى گردند)! (۸) ما قرآن را نازل کردیم; و ما بطور قطع آن را حفظ مى کنیم. (۹) ما پیش از تو (نیز) پیامبرانى در میان امّتهاى نخستین فرستادیم. (۱۰) هیچ پیامبرى به سراغ آنها نمى آمد مگر این که او را مسخره مى کردند. (۱۱) ما اینچنین (و از هر طریق ممکن) قرآن را به درون دلهاى مجرمان راه مى دهیم. (۱۲) (امّا با این حال،) آنها به آن ایمان نمى آورند; و روش اقوام پیشین نیز چنین بود. (۱۳) و اگر درى از آسمان به روى آنان مى گشودیم، و آنها پیوسته در آن بالا مى رفتند; (۱۴) باز مى گفتند: «ما چشم بندى شده ایم; بلکه ما قومى سحر شده ایم!» (۱۵)