وَبِالْحَقِّ أَنزَلْنَاهُ وَبِالْحَقِّ نَزَلَ ۗ وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا مُبَشِّرًا وَنَذِيرًا (۱۰۵) وَقُرْآنًا فَرَقْنَاهُ لِتَقْرَأَهُ عَلَى النَّاسِ عَلَىٰ مُكْثٍ وَنَزَّلْنَاهُ تَنزِيلًا (۱۰۶) قُلْ آمِنُوا بِهِ أَوْ لَا تُؤْمِنُوا ۚ إِنَّ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ مِن قَبْلِهِ إِذَا يُتْلَىٰ عَلَيْهِمْ يَخِرُّونَ لِلْأَذْقَانِ سُجَّدًا (۱۰۷) وَيَقُولُونَ سُبْحَانَ رَبِّنَا إِن كَانَ وَعْدُ رَبِّنَا لَمَفْعُولًا (۱۰۸) وَيَخِرُّونَ لِلْأَذْقَانِ يَبْكُونَ وَيَزِيدُهُمْ خُشُوعًا ۩ (۱۰۹) قُلِ ادْعُوا اللَّهَ أَوِ ادْعُوا الرَّحْمَٰنَ ۖ أَيًّا مَّا تَدْعُوا فَلَهُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَىٰ ۚ وَلَا تَجْهَرْ بِصَلَاتِكَ وَلَا تُخَافِتْ بِهَا وَابْتَغِ بَيْنَ ذَٰلِكَ سَبِيلًا (۱۱۰) وَقُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ وَلَدًا وَلَمْ يَكُن لَّهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ وَلَمْ يَكُن لَّهُ وَلِيٌّ مِّنَ الذُّلِّ ۖ وَكَبِّرْهُ تَكْبِيرًا (۱۱۱)
(ترتیبها 18) سُورَة الکَهف (آیاتها 110)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَنزَلَ عَلَىٰ عَبْدِهِ الْكِتَابَ وَلَمْ يَجْعَل لَّهُ عِوَجًا ۜ (۱) قَيِّمًا لِّيُنذِرَ بَأْسًا شَدِيدًا مِّن لَّدُنْهُ وَيُبَشِّرَ الْمُؤْمِنِينَ الَّذِينَ يَعْمَلُونَ الصَّالِحَاتِ أَنَّ لَهُمْ أَجْرًا حَسَنًا (۲) مَّاكِثِينَ فِيهِ أَبَدًا (۳)وَيُنذِرَ الَّذِينَ قَالُوا اتَّخَذَ اللَّهُ وَلَدًا (۴)
و ما آن[ قرآن] را بحق نازل کردیم; و بحق نازل شد; و تو را، جز بشارت دهنده و بیم دهنده، نفرستادیم. (۱۰۵) و قرآنى (بر تو نازل کردیم) که (آیات) آن را از هم جدا کردیم، تا آن را به تدریج و با آرامش بر مردم بخوانى; و به یقین آن را ما نازل کردیم. (۱۰۶) بگو: «خواه به آن ایمان بیاورید، یا نیاورید، کسانى که پیش از آن به آنها دانش داده شده، هنگامى که قرآن بر آنان خوانده مى شود،سجده کنان به خاک مى افتند،» (۱۰۷) و مى گویند: «منزّه است پروردگار ما، که وعده اش به یقین انجام شدنى است.» (۱۰۸) آنها (بى اختیار) به خاک مى افتند و گریه مى کنند; و (این آیات، همواره) بر خشوعشان مى افزاید. (۱۰۹) بگو: ««اللّه» را بخوانید یا «رحمان» را، هر کدام را بخوانید، (ذات پاکش یکى است; و) بهترین نامها براى اوست.» و نمازت را زیاد بلند، یا زیاد آهسته نخوان; و در میان آن دو، راهى (معتدل) انتخاب کن. (۱۱۰) و بگو: «حمد و ستایش مخصوص خداوندى است که نه فرزندى اختیار کرده، و نه شریکى در حکومت دارد، و نه بخاطر ضعف و ذلّت، (حامى و) سرپرستى براى اوست.» و او را بسیار بزرگ بشمار. (۱۱۱)
سوره الكهف
*بنام خداوند بخشنده مهربان*
حمد مخصوص خدایى است که این کتاب را بر بنده (برگزیده)اش نازل کرد، و هیچ گونه کژى در آن قرار نداد; (۱) در حالى که پایدار و بر پا دارنده (دیگر کتب آسمانى) است; تا از جانب او (بدکاران را) از عذاب شدیدى بترساند; و مؤمنانى را که کارهاى شایسته انجام مى دهند، بشارت دهد که پاداش نیکویى براى آنهاست; (۲) (همان بهشت برین) که جاودانه در آن خواهند ماند. (۳) و (نیز) آنها را که گفتند: «خداوند، فرزندى اختیار کرده است»، انذار کند. (۴)