وَإِذْ صَرَفْنَا إِلَيْكَ نَفَرًا مِّنَ الْجِنِّ يَسْتَمِعُونَ الْقُرْآنَ فَلَمَّا حَضَرُوهُ قَالُوا أَنصِتُوا ۖ فَلَمَّا قُضِيَ وَلَّوْا إِلَىٰ قَوْمِهِم مُّنذِرِينَ (۲۹) قَالُوا يَا قَوْمَنَا إِنَّا سَمِعْنَا كِتَابًا أُنزِلَ مِن بَعْدِ مُوسَىٰ مُصَدِّقًا لِّمَا بَيْنَ يَدَيْهِ يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ وَإِلَىٰ طَرِيقٍ مُّسْتَقِيمٍ (۳۰) يَا قَوْمَنَا أَجِيبُوا دَاعِيَ اللَّهِ وَآمِنُوا بِهِ يَغْفِرْ لَكُم مِّن ذُنُوبِكُمْ وَيُجِرْكُم مِّنْ عَذَابٍ أَلِيمٍ (۳۱) وَمَن لَّا يُجِبْ دَاعِيَ اللَّهِ فَلَيْسَ بِمُعْجِزٍ فِي الْأَرْضِ وَلَيْسَ لَهُ مِن دُونِهِ أَوْلِيَاءُ ۚ أُولَٰئِكَ فِي ضَلَالٍ مُّبِينٍ (۳۲) أَوَلَمْ يَرَوْا أَنَّ اللَّهَ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَلَمْ يَعْيَ بِخَلْقِهِنَّ بِقَادِرٍ عَلَىٰ أَن يُحْيِيَ الْمَوْتَىٰ ۚ بَلَىٰ إِنَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ (۳۳) وَيَوْمَ يُعْرَضُ الَّذِينَ كَفَرُوا عَلَى النَّارِ أَلَيْسَ هَٰذَا بِالْحَقِّ ۖ قَالُوا بَلَىٰ وَرَبِّنَا ۚ قَالَ فَذُوقُوا الْعَذَابَ بِمَا كُنتُمْ تَكْفُرُونَ (۳۴) فَاصْبِرْ كَمَا صَبَرَ أُولُو الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ وَلَا تَسْتَعْجِل لَّهُمْ ۚ كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَ مَا يُوعَدُونَ لَمْ يَلْبَثُوا إِلَّا سَاعَةً مِّن نَّهَارٍ ۚ بَلَاغٌ ۚ فَهَلْ يُهْلَكُ إِلَّا الْقَوْمُ الْفَاسِقُونَ (۳۵)
(به یاد آور) هنگامى که گروهى از جنّ را به سوى تو متوجه ساختیم که قرآن را بشنوند; وقتى حضور یافتند به یکدیگر گفتند: «خاموش باشید (و گوش فرا دهید.)» و هنگامى که پایان گرفت، به سوى قوم خود باز گشتند و آنها را انذار مى کردند. (۲۹) گفتند: «اى قوم ما! به یقین ما کتابى را شنیدیم که بعد ازموسى نازل شده، هماهنگ با نشانه هاى کتابهاى پیش از آن، که به سوى حق و راه راست هدایت مى کند. (۳۰) اى قوم ما! دعوت کننده الهى را اجابت کنید و به خدا ایمان آورید تا گناهانتان را بیامرزد و شما را از عذابى دردناک پناه دهد. (۳۱) و هرکس دعوت کننده الهى را اجابت نکند، هرگز نمى تواند از عذاب الهى در زمین فرار کند، و غیر از او یار و یاورى برایش نیست; چنین کسانى در گمراهى آشکارند.» (۳۲) آیا آنها نمى دانند خداوندى که آسمانها و زمین را آفریده و از آفرینش آنها ناتوان نشده است، مى تواند مردگان را زنده کند؟! آرى (مى تواند) زیرا او بر هر چیز تواناست. (۳۳) روزى را به یادآور که کافران را بر آتش عرضه مى دارند (و به آنها گفته مى شود:) آیا این حق نیست؟! مى گویند: «آرى، به پروردگارمان سوگند (که حق است)!» (در این هنگام خداوند) مى گوید: «پس عذاب را بخاطر کفرتان بچشید!» (۳۴) پس صبر کن آن گونه که پیامبران «اولوا العزم» صبر کردند، و براى (عذاب) آنان شتاب مکن! روزى که وعده هایى را که به آنها داده مى شود ببینند، (احساس مى کنند که) گویى جز ساعتى از یک روز (در دنیا) توقف نکرده اند; این ابلاغى است براى همگان; آیا جز قوم نافرمان هلاک خواهند شد؟! (۳۵)